Illustration und Sprecher Deutsch: Martin Baltscheit
Übersetzerin und Sprecherin Farsi: Mehrnaz Hadipour
© Mulingula e.V., lizensiert unter CC BY-NC-ND 4.0
mit freundlicher Genehmigung der ARAG
Der allerbeste Spielplatz der Welt
Geschichten vom Grundgesetz
von Martin Baltscheit
بهترین پارک بازی در جهان
داستان قانون اساسی آلمان
از مارتین بالتشایت
HIER IST DEIN PLATZ!
Es gibt viele Plätze in unserem Leben. Der allerbeste Platz ist der Arm eines Menschen, der dich liebt. Ein anderer vielleicht der Spielplatz gleich bei dir um die Ecke.
Spielplätze sind Orte für Kinder, Eltern und andere Lebewesen.
اینجا جای توست!
در زندگی ما جا های زیادی وجود دارد.
بهترین جا آغوش کسی است که تو را دوست می دارد.
یکی دیگر از آن جاها،شاید پارک بازی باشد، درست در نزدیکی تو.
پارک های بازی، جاهایی برای کودکان، والدین و سایر موجودات زنده هستند.
Hier - wie überall in unserem Land - müssen wir miteinander auskommen, auch wenn wir uns nicht kennen und oft sehr unterschiedlich sind. Dabei helfen uns Gesetze. In Deutschland ist es ein besonders schönes Gesetz aus dem Jahr 1949: das Grundgesetz. Von diesem Gesetz und seinen Artikeln will ich dir in diesem Buch erzählen. Mit Geschichten, Gedichten und Bildern vom allerbesten Spielplatz der Welt.
Herzlich
Martin Baltscheit
در اینجا- مانند همه جای کشورمان – ما بایستی با یکدیگر کنار بیاییم، حتی اگر همدیگر را نشناسیم و از خیلی جهات با هم متفاوت باشیم.
برای همین قوانین به ما کمک می کنند.
در آلمان از سال ۱۹۴۹ یک قانون بسیار جالبی وجود دارد:
قانون اساسی
در این کتاب میخواهم در باره ی این قانون و مواد آن برایت بگویم.
با داستان ها، شعر ها و تصویر هایی در مورد بهترین پارک بازی دنیا.
با احترام،
مارتین بالتشایت
ARTIKEL 1
[Die Würde des Menschen ist unantastbar.]
Das namenlose Mädchen
Es ist schon ein paar Jahre her, da stand ein Mädchen im Sandkasten. Mitten am Tag kam es unter dem Holunderbusch hervor.
Die schwarzen Haare bedeckten ihren Körper wie ein Kleid.
ماده ۱
[ارزش انسانی آسیب ناپذیر است.]
دختری بی نام و نشان
چندین سال پیش بود، که در روی ماسه ای در پارک بازی دخترکی ایستاده بود.
او وسط روز از زیر بوته ی بزرگی بیرون آمده بود.
موهای بلند و سیاهش مانند لباسی بدنش را پوشانده بود.
Barfüßig und schmutzig war sie, rührte sich nicht, sprach kein Wort und nur ihre Augen glitzerten im Sonnenlicht.
Eines der Kinder fragte nach ihrem Namen, aber das Mädchen hatte keinen.
Sie fragten nach ihrem Zuhause, aber das Mädchen hatte keines.
Sie fragten nach Eltern, Geschwistern und Freunden, aber sie hatte keine.
Da wollten die Erwachsenen etwas von ihrer Vergangenheit wissen – aber das Mädchen konnte sich nicht erinnern. Und die Menschen auf dem Spielplatz machten sich Sorgen.
او پابرهنه و کثیف بود، هیچ حرکتی نمی کرد، حرفی نمی زد و فقط چشمانش در نور خورشید می درخشید.
یکی از بچه ها اسمش را پرسید، اما دخترک هیچ نامی نداشت.
آنها آدرس خانه ی او را پرسیدند، اما دخترک هیچ خانه ای نداشت.
آنها در باره ی والدین، خواهر و برادر و دوستانش از او پرسیدند، اما او هیچ کسی را نداشت.
در این میان بزرگتر ها می خواستند کمی در باره ی گذشته ی او بدانند – اما دخترک نمی توانست چیزی را به یاد بیاورد. و کسانی که در پارک بازی بودند برایش نگران شدند.
Was sollten sie anfangen mit einer,
die nichts hatte und nichts wusste – nicht einmal, woher sie kam?
Die einen sagten: „Kommt, wir schicken sie zurück“, und die anderen fragten: „Wohin denn?!“
Jemand Drittes meinte, man solle sie einfach stehen lassen und die meisten schwiegen.
Das Schweigen brachte die Menschen auf eine Idee. Vielleicht musste man gar nichts sagen, sondern etwas tun.
So handelten die Menschen, wie sie selbst gern behandelt worden wären, wenn sie aus einem Holunderbusch getreten wären, so ohne alles.
آنها چکار باید می کردند با کسی، که هیچ نام و نشانی نداشت - و حتی نمی دانست، – از کجا آمده است؟
چند نفری گفتند: "بیایید، او را برگردانیم"، و بقیه پرسیدند: "به کجا؟!"
شخص سومی گفت، باید او را همینطوری به حال خود گذاشت و بیشتر آنها سکوت کردند.
این سکوت یک ایده ی جدیدی را به همراه آورد.
شاید اصلاً نمی بایست چیزی گفته شود، بلکه باید کاری کرد.
بنابراین آنها با او طوری رفتار کردند، که دوست داشتند همانگونه با خودشان رفتار شود، که اگر خود آنها
از زیر بوته ی بزرگی بیرون می آمدند، بدون هیچ چیزی.
Zuerst ließen sie dem Kind ein Bad ein, wuschen ihm die Haare, trockneten es ab und schnitten die Spitzen.
Sie gaben dem Mädchen ein Kleid, zwei Kleider, Schuhe und Strümpfe. Dann suchten sie ihr einen Namen aus und wurde Elena krank, gingen sie mit ihr zum Arzt.
Das Mädchen bekam ein Zuhause.
Man kochte ihr Essen und zeigte ihr, wie eine Popcornmaschine funktioniert.
Elena hatte ein eigenes Zimmer mit Spielzeug und ein weiches Bett.
آنها اول از همه، آن کودک را حمام کردند، موهایش را شستند، خشک کردند و نوک موهایش را کوتاه کردند.
آنها به دخترک یک پیراهن ، دو دست لباس، کفش و جوراب دادند. سپس آنها بدنبال نامی برایش بودند و هنگامی که النا مریض شد، با او به دکتر رفتند.
دخترک یک خانواده پیدا کرده بود.
آنها برایش غذا می پختند و به او نشان دادند، که یک دستگاه پاپ کورن چگونه کار می کند.
النا یک اتاق برای خودش داشت با اسباب بازی و یک تختخواب نرم.
Man feierte ein Fest, als sie eine Familie gefunden hatte, bei der sie bleiben wollte, und nach den Sommerferien meldeten die Eltern sie in einer Schule an.
Dort lernte sie Lesen und Schreiben
und fand Freunde.
Anschließend ging sie in die Lehre und arbeitete in einem Beruf, der zu ihr passte.
آنها برایش جشن گرفتند، به خاطر اینکه او یک خانواده پیدا کرده بود، که می خواست نزد آنها بماند، و پس از تعطیلات تابستانی والدین او را در یک مدرسه ثبت نام کردند.
او در آنجا خواندن و نوشتن را یاد گرفت و دوستانی پیدا کرد.
سپس او به کار آموزی رفت و در یک شغلی که مناسب او بود، مشغول به کار شد.
Sie wurde Konditorin, machte Törtchen und Kuchen und traf einen Menschen, der nicht nur ihre Törtchen und Kuchen über alles liebte, sondern auch Elena, und sie in den Armen hielt, wann immer sie wollte.
Bald bekamen sie Kinder, die später im Sandkasten unseres Spielplatzes einen ganz fabelhaften Sandkuchen verkauften.
او یک شیرینی پز شده بود، کیک و شیرینی درست می کرد و با کسی آشنا شد، که نه تنها شیرینی ها و کیک هایش را بیشتر از هر چیزی دوست داشت، بلکه خود النا را نیز دوست
می داشت، و، هر وقت که النا می خواست، او را در آغوشش می گرفت
بزودی آنها صاحب فرزندانی شدند، که بعدها در پارک بازی ما از شن و ماسه های پارک، کیک های شنی فوق العاده ای
می فروختند.
Und als viele Jahre später – nach einer sternklaren Nacht – ein Junge mit wilden Haaren und zerrissenen Hosen unter dem Holunderbusch hervortrat, seinen Namen nicht kannte und keine Ahnung hatte, woher er gekommen war, da wussten Elena und ihre Familie sofort, was zu tun war ...
و سالها بعد - پس از یک شب پر ستاره ی نورانی پسرکی با موهای ژولیده و شلواری پاره از زیر بوته ی بزرگی بیرون آمد، نامش را نمی دانست، و هیچ به یاد نداشت که از کجا آمده بود، در اینجا النا و خانواده اش فوراً می دانستند، که چکار بکنند ....
Jemand ist heimatlos, namenlos, ohne Essen und Kleidung.
Und was machen wir?
Wir helfen!
Diese Hilfe ist im Grundgesetz festgeschrieben.
Von der Unantastbarkeit der Menschenwürde handelt der erste Artikel unseres Grundgesetzes und ist damit die Basis für alle anderen Artikel.
کسی که بی خانمان، بی نام، بدون غذا و لباس است.
و ما باید چه کنیم؟
ما کمک می کنیم!
این کمک در قانون اساسی ثبت شده است.
ماده ی اول قانون اساسی ما به حفظ ارزش انسانی
می پردازد و بنابراین پایه و اساس همه مواد دیگر است.
So war es nicht immer.
Vor vielen Jahren haben in Deutschland die Nationalsozialisten mit Unterstützung vieler Landsleute einen Weltkrieg angezettelt.
Nachdem dieser Krieg – zum Glück für uns alle – vorbei war, haben sich Männer und Frauen in einem Parlamentarischen Rat Gedanken gemacht, wie eine solche Katastrophe in Zukunft verhindert werden kann.
Das Grundgesetz schafft die Voraussetzung für Freiheit und Gerechtigkeit.
Die Geschichte der namenlosen Kinder erzählt uns von guten Menschen in einem gerechten Land.
Wir danken den Verfassern
für dieses schöne Gesetz!
البته همیشه اینطور نبوده است .
سالیان پیش گروه میهن پرستان آلمان با حمایت بسیاری از مردم کشور جنگ جهانی را آغاز کردند.
پس از آنکه این جنگ – خوشبختانه برای همه ی ما – به پایان رسید، مردان و زنان در یک شورای پارلمانی به این فکر افتادند، که چگونه از وقوع یک چنین فاجعه ای در آینده بتوان جلوگیری کرد.
قانون اساسی شرایط لازم را برای آزادی و عدالت فراهم می کند.
داستان های کودکان بی نام، به ما از انسانهای خوبی در یک
کشوری عادل سخن می گوید.
ما از قانون گذاران این قانون زیبا سپاسگزاریم.
Übungen zu Artikel 1
Gehe zu …
ARTIKEL 3
[Alle Menschen sind vor dem Gesetz gleich.]
Chef auf dem Platz!
Einmal kam ein kleiner Hund auf den Platz. Hunde sind verboten auf Spielplätzen, sie kacken alles voll, bellen die ganze Zeit und verstehen die Spiele der Kinder nicht.
ماده ی ۳
[همه ی انسان ها در برابر قانون یکسان هستند.]
رئیس روی زمین!
روزی یک سگ کوچکی وارد پارک بازی شد. آمدن سگ ها به پارک بازی ممنوع است ، آنها همه جا را کثیف می کنند، تمام وقت پارس می کنند و بازی بچه ها را نمی فهمند .
Die Kinder haben sich hinter ihren Mamas und Papas versteckt und keiner hat sich getraut, den Hund zu streicheln.
Sie dachten: „Wer so bellt, der platzt bald wie ein Ballon“, und der Hund hat gedacht: „Na, schau mal an, die haben Angst vor mir. Jetzt bin ich der Chef auf dem Platz.“
بچه ها خودشان را پشت پدر و مادرهایشان قایم کردند و هیچکدام جرات نکردند که سگ را نوازش کنند.
آنها فکر کردند:"کسی که اینطور پارس کند، خیلی زود مانند یک بادکنک می ترکد"، و سگ فکر کرد: "آها، نگاه کن، آنها از من
می ترسند. حالا من رئیس این جا هستم."
Aber nicht lange. Da kam ein riesiger Vogel mit spitzem Schnabel, der wollte im Sandkasten ein Nest bauen.
Der Hund hat gebellt und der Vogel hat ihm in die Nase gezwickt.
Da versteckte sich auch der Hund hinter den Kindern und ihren Mamas und Papas.
Jetzt war der Vogel der Chef auf dem Platz und alle hatten Angst vor ihm.
اما طولی نکشید. یک پرنده ی بزرگی با منقار تیزی آمد، او می خواست روی ماسه های زمین بازی یک لانه بسازد.
سگ شروع به پارس کردن کرد و پرنده بینی او را با نوک زد.
سپس سگ هم خودش را پشت سر بچه ها و پدر و مادرهایشان قایم کرد.
حالا پرنده رئیس پارک بازی شده بود و همه از او می ترسیدند.
Aber nicht lange. Da kam ein Krokodil, lang wie ein Omnibus, und wollte im Schatten der Bäume schlafen.
Es breitete sich aus und legte seinen Kopf mit 52 Zähnen gleich unter die Rutsche.
Da stellte sich auch der Vogel hinter den Hund, die Kinder, ihre Mamas und Papas und niemand traute sich etwas zu sagen.
Jetzt war das Krokodil Chef auf dem Platz und schloss die müden Augen.
اما طولی نکشید. سپس یک تمساح آمد، به درازی یک اتوبوس، و می خواست در زیر سایه ی درختان بخوابد.
او خودش را پهن کرده و سرش با ۵۲ دندان ها را درست زیر سرسره قرار داد.
سپس پرنده هم پشت سگ ، بچه ها، پدرها و مادرهایشان ایستاد و هیچ کس جرات نمی کرد چیزی بگوید.
حالا تمساح رئیس آن جا شده بود و چشمان خسته اش را بست.
Die Sonne ging unter.
Der Mond ging auf.
Die Kinder hatten Hunger und die Eltern verteilten ihre letzten Kekse.
Auch der Hund und der Vogel
bekamen etwas ab.
Der Mond ging unter. Die Sonne ging auf.
Das Krokodil schlief noch immer und niemand bewegte sich auch nur einen Zentimeter,
als eine kleine Polizistin um die Ecke kam.
خورشید غروب کرده بود.
ماه در آمده بود.
بچه ها گرسنه بودند و والدین آخرین بیسکویت ها را بین آنها تقسیم کردند.
سگ و پرنده هم کمی از آنها خوردند.
ماه در حال پایین رفتن بود. خورشید طلوع کرد.
تمساح همچنان خوابیده بود و هیچ کسی حرکتی نمی کرد، حتی یک سانتیمتر، تا اینکه که خانم پلیس کوچکی از دور آمد.
Sie sah die frierenden Kinder und ihre Mamas und Papas, entdeckte den Hund, den Vogel und das Krokodil.
„Was macht ihr denn hier?“, fragte sie und meinte den Hund, den Vogel und das Krokodil. „Der Spielplatz ist für wilde Tiere verboten!“
Da öffnete das Krokodil sein riesiges Maul und gähnte lässig: „Ich bin das Krokodil und habe 52 spitze Zähne!“, sagte es.
Und der Vogel sagte: „Und ich bin der riesige Vogel und habe einen spitzen Schnabel!“
Und der Hund sagte: „Und ich bin der kleine Hund und kacke hier alles voll!“
او بچه هایی که می لرزیدند و پدرها و مادرهایشان را دید، سگ، پرنده و تمساح را پیدا کرد.
"شما ها اینجا چه کار می کنید؟"، او از سگ، پرنده و تمساح پرسید. "پارک بازی برای حیوانات وحشی ممنوع است!"
در این هنگام تمساح دهان بزرگش را باز کرد و خمیازه ای کشید: " او گفت من تمساح هستم و۵۲ دندان تیز دارم!".
و پرنده گفت:" و من پرنده ی پزرگی هستم و یک نوک تیزی دارم!
و سگ گفت:" و من یک سگ کوچکی هستم و همه جا را کثیف می کنم!"
Da lächelte die Polizistin, nahm die Handschellen von ihrer Gürteltasche und sagte: „Und ich bin die kleine Polizistin und sorge für Recht und Ordnung.“
Dann benutzte sie die Handschellen und führte sie ab. Alle drei.
سپس خانم پلیس لبخندی زد، دست بندها را از کیف کمری اش بیرون آورد و گفت:" و من یک خانم پلیس کوچک هستم و از نظم و قانون مراقبت می کنم."
سپس آنها را دستبند زده و با خود برد. هر سه را.
Endlich verließen die Kinder mit ihren Mamas und Papas den Spielplatz und gingen frühstücken oder auf die Toilette und mancher legte sich nach der langen Nacht auch noch zwei Stündchen aufs Ohr.
Am Nachmittag aber kehrten sie alle zurück auf den Spielplatz, den allerbesten der Welt, und hatten keine Angst mehr.
سرانجام بچه ها با پدرها و مادرهایشان پارک بازی راترک کردند و برای خوردن صبحانه یا برای توالت رفتند و بعضی از آنها هم پس از یک شب طولانی دو ساعتی را چرت زدند.
اما بعد از ظهر همه دوباره به پارک بازی برگشتند، که بهترین جای دنیا بود، و دیگر هیچ ترسی نداشتند.
Diese Geschichte erzählt von der wichtigsten Voraussetzung für Gerechtigkeit. Größe, Frechheit, Kraft, Geld oder Herkunft spielen keine Rolle.
Egal wie mächtig oder gefährlich ein Bösewicht ist, unser Gesetz und alle, die es vertreten, sind mächtiger!
Wir haben eine Polizei, die uns gerne hilft.
Das macht doch ein gutes Gefühl.
این داستان در باره ی مهمترین شرط عدالت صحبت می کند. بزرگی، گستاخی، قدرت، پول یا اصل و نسب هیچ نقشی ندارند.
فرقی نمی کند که یک فرد چقدر قدرتمند یا خطرناک باشد، قانون ما و همه کسانی که آنرا نمایندگی می کنند،از همه قوی تر هستند.
ما پلیسی داریم که با کمال میل به ما کمک میکند.
که واقعا یک حس خوبی به ما می دهد.
Übungen zu Artikel 3
Gehe zu …
ARTIKEL 4
[Jeder Mensch hat das Recht, seine Religion oder seine Weltanschauung selbst zu wählen.]
Die Sonnenwahrheit
Es saßen drei Spatzen im Baum.
Rund und satt. Die Kinder hatten sie mit Brot und süßen Worten gefüttert.
ماده ی ۴
[هر انسانی حق دارد، مذهب یا جهان بینی اش را خود آزادانه انتخاب کند.]
حقیقت خورشید
سه گنجشک بر روی درختی نشسته بودند.
گرد هم بودند و سیر
کودکان با شیرین زبانی به آنها نان می دادند.
Und wer satt ist, hat Zeit sich Gedanken zu machen; zum Beispiel über die wunderlichen Dinge des Lebens.
„Was macht eigentlich die Sonne den ganzen Tag im Himmel?“, fragte einer der Spatzen und ein anderer antwortete: „Sie spaziert herum, sieht auf uns herab und hat uns lieb.“ Da waren die Spatzen zufrieden.
و کسی که سیر است، فرصت دارد تا فکر کند، مثلا در باره ی چیزهای شگفت انگیز در زندگی.
"در واقع خورشید تمام روز را در آسمان چه کار می کند؟
"، یکی از گنجشک ها پرسید و یکی دیگر پاسخ داد: "او این طرف و آن طرف قدم می زند، از بالا به ما نگاه می کند و مارا دوست دارد."
گنجشکها از این موضوع خوشنود و راضی بودند.
Das hörten die Kinder und fragten: „Aber wo kommt die Sonne eigentlich her?“
Und der Mann, der auf dem Spielplatz die Abfalleimer auf seltene Schätze untersuchte und gerne Geschichten erzählte, wusste es: „Sie kommt aus einer Lampenfabrik am Rande der Stadt, ist die größte Glühbirne der Welt und wenn ihr nicht brav seid, geht sie aus.
Und das ist ja auch gar nicht schlimm, weil dann der Mond, die zweitgrößte Glühbirne der Welt, am Himmel leuchtet.“
کودکان این را شنیدند و پرسیدند:" اما خورشید واقعا از کجا می اید؟"
و مردی، که در پارک پازی داخل سطل آشغال ها را برای پیدا کردن چیز های نایاب جستجو می کرد.و قصه گویی را دوست داشت، جواب آنرا میدانست: "خورشید از کارخانه لامپ سازی کنار شهر می آید، بزرگترین لامپ جهان است و اگر شماها بچه ای خوبی نباشید، خاموش می شود.
و البته بد هم نیست، چون سپس ماه، که دومین لامپ بزرگ در جهان است، در آسمان می درخشد."
Das hörte eine Dame, die ihren Enkel auf der Schaukel durch unsichtbare Wolken fliegen ließ und dachte: „Aber die Sonne ist doch 100-mal größer als die Erde und ein Stern. In ihrem Innern verschmilzt Wasserstoff zu Helium. Dabei werden ungeheure Mengen Energie frei, unser Licht, das weiß doch jedes Kind.“
یک خانمی آنرا شنید، که نوه اش را روی تاب در میان ابرهای نامرئی به پرواز در آورده بود و با خود فکر کرد:
" اما خورشید صد برابر بزرگتر از زمین و یک ستاره است.
در داخل آن هیدروژن ذوب میشود و به گاز هلیوم تبدیل می شود.
و در نتیجه ی آن مقدار هنگفتی انرژی آزاد می شود، روشنایی ما، هر کودکی این را می داند".
Das hörten die Kiesel im Bach hinter den Büschen und dachten: „Na, so ein Unsinn! Sonnen sind Steine aus Gold und wer von ihrem Licht berührt wird, lebt eine Ewigkeit und drei Tage lang.“
Die Kellerassel unter den faulen Blättern wusste es besser: „Die Sonne, liebe Leute, die schuf der graue Asselgott, zusammen mit Dunkelheit, feuchtem Schmutz und jeder Menge krasser Verstecke und das alles in nur einer Nacht!“
سنگ ریزه های درون جویبار پشت بوته ها اینرا شنیدند و با خود فکر کردند: "چه حرف های مسخره ای!
خورشید ها سنگ هایی از جنس طلا هستند و هر کسی که نور آن به او بخورد، برای ابد و سه روز زندگی می کند."
خرخاکی زیر برگ های پوسیده آنرا بهتر می دانست: "خورشید، ای مردم عزیز، خداوند خاکستری خرخاکی آنرا آفریده است. همراه با تاریکی، رطوبت و تعداد زیادی پناهگاه های شگفت انگیز و همه ی این ها را تنها در یک شب آفرید!"
„Ja, ja“, brummte der Mond, „manch einer leidet an Fantasie. Dabei ist es doch ganz anders: Meine Großmutter hat das Universum erschaffen. Beim Saubermachen ist ihr eine Karaffe mit Murmeln aus dem Regal gefallen. BÄNG! Und alle Murmeln haben sich auf dem schwarzen Wohnzimmerteppich verteilt. Jetzt sind es Sterne, Planeten und ein allerschönster Kerl dazu: Ich!“
Das hörte die Sonne, lächelte still und legte sich schlafen; denn das ist, was Sonnen tun, wenn sie den ganzen Tag im Himmel spazieren gegangen sind.
"بله، بله"، ماه غرغرکنان گفت،" بعضی ها زیادی خیال پردازی می کنند . در حالیکه واقعیت کاملا چیز دیگری است: مادر پزرگ من جهان را خلق کرد . وقتی که مشغول تمیز کردن بود، پارچ پر از تیله های مرمر از قفسه افتاد.
بنگ! و همه ی تیله های مرمر روی فرش مشکی اتاق نشیمن پخش شدند. حالا آنها تبدیل به ستاره گان، سیارات و یک مرد بسیا زیبا شده اند: من!"
خورشید که این را شنید، آرام لبخند زد و غروب کرد؛ این همان کاری است، که خورشیدها می کنند، هنگامی که آنها تمام روز را در آسمان در حال درخشیدن بودند.
Der Mond übernahm inzwischen die Arbeit als zweitgrößte Glühbirne der Welt und blickte auf eine Welt voller Ideen, Geschichten und Träume.
An etwas zu glauben, ist immer erlaubt. Solange der Glaube uns mit Weisheiten und Geschichten tröstet und den Menschen das Leben leichter macht, ist er richtig und wichtig und niemals verboten.
در این میان ماه وظیفه ی خود را به عنوان دومین لامپ بزرگ جهان بر عهده گرفت و به دنیایی پر از اندیشه ها، داستان ها و رویاها نگاه می کرد.
ایمان داشتن به چیزی، همیشه مجاز است. تا زمانی که ایمان با حکمت ها و داستان ها به ما آرامش بدهد و زندگی انسان ها را آسان تر کند، این ایمان مهم و درست است و هرگز ممنوع نیست.
Übungen zu Artikel 4
Gehe zu …
ARTIKEL 5
[Jeder Mensch hat das Recht, seine Meinung frei zu äußern.]
Hör mal, sieh mal, sag mal!
Sieh mal, deine Hände. Was die alles können: Etwas tragen, etwas bauen, ein bisschen popeln, sich was in den Mund stopfen, aber nur, wenn es nicht giftig ist und so richtig gut schmeckt!
ماده ی ۵
[هر انسانی حق دارد، عقیده ی خود را آزادانه بیان کند.]
گوش کن، ببین، حرف بزن!
نگاه کن، دست هایت را. چه کارهایی که می توانند بکنند: چیزی حمل کنند، چیزی بسازند، کمی از دماغ شان را در دهان بگذارند، اما فقط، اگر سمی نباشد و خیلی خوش مزه باشد!
Sieh mal, deine Füße. Die laufen und rennen, suchen Wege und finden Abkürzungen. Sie bringen dich weiter, Tag für Tag und gehen mit dir wohin du willst. Nimm doch jemanden mit!
ببین، پاهایت را. آن ها راه می روند و می دوند، مسیر ها را جستجو می کنند و میان بر ها را پیدا می کنند.
آن ها تو را به جلو میبرند، روز به روز و با تو به هر کجا که بخواهی می روند. کسی را هم با خودت همراه کن!
Sieh deine Augen. Sie wissen, was dir gefällt und was dir nicht gefällt. Wenn du sie schließt, lebst du in deinen Träumen und machst du sie auf, sind die schönsten vielleicht schon wahr geworden.
چشمانت را ببین. آن ها می دانند، چه چیزی را دوست داری و چه چیزی را دوست نداری.
وقتی آنها را می بندی، در رویاهایت زندگی می کنی و وقتی که بازشان می کنی، شاید آنها به زیبا ترین حقیقت مبدل شوند.
Hör auf deinen Mund, das weiche Wunderding, er kann sprechen und lachen, schnalzen und singen und alles sagen, was du dir denkst. Immer und überall.
Und niemand darf es dir verbieten: Niemals!
به دهانت گوش بده، این چیز نرم و شگفت انگیز، که می تواند صحبت کند و بخندد، صدا بدهد و بخواند و همه چیز را بگوید، هر آنچه را که در فکرت داری . همیشه و در همه جا.
و هیچ کس حق ندارد تو را از آن منع کند: هرگز!
Wahnsinn: Wir dürfen unsere Meinung sagen. Ein Leben lang. Und auch, wenn es manchmal schwerfällt, Frieden entsteht, wenn wir andere Meinungen ertragen können.
Die Gedanken sind frei, die Meinung auch. Immer!
Gemeinheiten, um der Gemeinheiten willen, allerdings nicht.
چه شگفت انگیز: ما اجازه داریم عقایدمان را بیان کنیم. در تمام عمر.
و حتی، اگر گاهی هم دشوار باشد، صلح زمانی به وجود می آید، که بتوانیم نظرات دیگران را تحمل کنیم.
اندیشه ها آزادند، همینطور عقاید. همیشه!
البته آزادی بیان نباید وسیله ای برای توهین یا آسیب رساندن به دیگران باشد.
Ende
پایان
