Illustration und Sprecher Deutsch: Martin Baltscheit
Übersetzerinnen Tamil: Radha Inthirarajah, Thaveswary Tharmaseelan
Sprecherin Tamil: Thaveswary Tharmaseelan
© Mulingula e.V., lizensiert unter CC BY-NC-ND 4.0
mit freundlicher Genehmigung der ARAG
Der allerbeste Spielplatz der Welt
Geschichten vom Grundgesetz
von Martin Baltscheit
உலகின் தலைசிறந்த சிறுவர் பூங்கா
அடிப்படைச் சட்டத்திலிருந்து கதைகள்
எழுதியவர்: மார்ட்டின் பால்ற்சைற்
HIER IST DEIN PLATZ!
Es gibt viele Plätze in unserem Leben. Der allerbeste Platz ist der Arm eines Menschen, der dich liebt. Ein anderer vielleicht der Spielplatz gleich bei dir um die Ecke.
Spielplätze sind Orte für Kinder, Eltern und andere Lebewesen.
இது உனது இடம்!
எமது வாழ்வில் நிறைய இடங்கள் உள்ளன. உன்மீது பாசம் காட்டும் ஒரு மனிதனுடைய கையே மிகச் சிறந்த இடமாகும். வேறு என்னவென்றால், சிலவேளை அது உனக்கு அருகில் இருக்கும் சிறுவர் பூங்காவைக் கூறலாம்.
சிறுவர்கள், பெற்றோர்கள், மற்றும் ஏனைய உயிரினங்களுக்குமான இடங்களாக சிறுவர் பூங்காக்கள் அமைகின்றன.
Hier - wie überall in unserem Land - müssen wir miteinander auskommen, auch wenn wir uns nicht kennen und oft sehr unterschiedlich sind. Dabei helfen uns Gesetze. In Deutschland ist es ein besonders schönes Gesetz aus dem Jahr 1949: das Grundgesetz. Von diesem Gesetz und seinen Artikeln will ich dir in diesem Buch erzählen. Mit Geschichten, Gedichten und Bildern vom allerbesten Spielplatz der Welt.
Herzlich
Martin Baltscheit
இங்கு – ஏனைய இடங்களைப் போல் எமது நாட்டிலும் - வாழ்பவர்களை எமக்குத் தெரிந்திருக்காவிடினும் பலவகையில் அவர்கள் மிகவும் வேறுபட்டவர்களாக இருப்பினும் நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் ஒத்துழைத்துச் செல்ல வேண்டும். இதற்கு எமக்கு சட்டங்கள் உதவுகின்றன.
ஜேர்மனியில் 1949 ஆம் ஆண்டிலிருந்து மிகச்சிறந்த சட்டம் ஒன்று நடைமுறையில் உள்ளது: அடிப்படைச்சட்டம். இந்த சட்டத்திலுள்ள அத்தியாயங்களிலிருந்து சிலவற்றை, உலகின் தலைசிறந்த சிறுவர் பூங்காவாகிய இப்புத்தகத்தில் கதைகளாகவும் கவிதைகளாகவும் படங்களாகவும் நான் உனக்கு கூற விரும்புகின்றேன்.
இதயபூர்வமாக,
மார்ட்டின் பால்ற்சைற்
ARTIKEL 1
[Die Würde des Menschen ist unantastbar.]
Das namenlose Mädchen
Es ist schon ein paar Jahre her, da stand ein Mädchen im Sandkasten. Mitten am Tag kam es unter dem Holunderbusch hervor.
Die schwarzen Haare bedeckten ihren Körper wie ein Kleid.
அத்தியாயம் 1
[மனிதனுடைய மதிப்பு மிகவும் உன்னதமானது.]
பெயரற்ற சிறுமி
சில வருடங்களுக்கு முன்னர், ஒரு மண்தொட்டியில் சிறுமி ஒருத்தி நின்றுகொண்டிருந்தாள். அன்று மத்தியானம் அவள் கொழுண்டர் பற்றைகளுக்கு ஊடாக வந்து சேர்ந்தாள்.
கருமையான கூந்தல் ஒரு உடையைப் போல் அவளது உடலை போர்த்தியிருந்தது.
Barfüßig und schmutzig war sie, rührte sich nicht, sprach kein Wort und nur ihre Augen glitzerten im Sonnenlicht.
Eines der Kinder fragte nach ihrem Namen, aber das Mädchen hatte keinen.
Sie fragten nach ihrem Zuhause, aber das Mädchen hatte keines.
Sie fragten nach Eltern, Geschwistern und Freunden, aber sie hatte keine.
Da wollten die Erwachsenen etwas von ihrer Vergangenheit wissen – aber das Mädchen konnte sich nicht erinnern. Und die Menschen auf dem Spielplatz machten sich Sorgen.
அவள் வெறுங்கால்களுடன் அழுக்காக இருந்தாள் , அசையவேயில்லை, ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை, அத்துடன் அவளுடைய கண்கள் மட்டும் சூரிய ஒளியில் மிளிர்ந்தன.
சிறுவர்களில் ஒருவர் அவளுடைய பெயரைக் கேட்டார் , ஆனால் அச்சிறுமிக்கு பெயர் இருக்கவில்லை.
அவர்கள் அவளுடைய வீட்டைப்பற்றி விசாரித்தனர், ஆனால் அச்சிறுமிக்கு வீடும் இருக்கவில்லை.
அவர்கள் அவளுடைய பெற்றோர், சகோதரர்கள் மற்றும் நண்பர்களைப் பற்றியும் விசாரித்தனர், ஆனால் அச்சிறுமிக்கு ஒருவரும் இருக்கவில்லை.
அங்கிருந்த பெரியவர்கள் அவளுடைய கடந்தகாலத்திலிருந்து சிலவற்றை அறிந்துகொள்ள விரும்பினார்கள் - ஆனால் அவளால் அவற்றை ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க முடியவில்லை. சிறுவர் பூங்காவில் இருந்த மனிதர்கள் மனம் வருந்தினார்கள்.
Was sollten sie anfangen mit einer,
die nichts hatte und nichts wusste – nicht einmal, woher sie kam?
Die einen sagten: „Kommt, wir schicken sie zurück“, und die anderen fragten: „Wohin denn?!“
Jemand Drittes meinte, man solle sie einfach stehen lassen und die meisten schwiegen.
Das Schweigen brachte die Menschen auf eine Idee. Vielleicht musste man gar nichts sagen, sondern etwas tun.
So handelten die Menschen, wie sie selbst gern behandelt worden wären, wenn sie aus einem Holunderbusch getreten wären, so ohne alles.
ஓரு மனிதரிடம் ஒன்றுமில்லை, எதுவும் தெரியாது, எந்த இடத்திலிருந்து வந்துள்ளார்? என்பதும், தெரியாதவருக்கு நாங்கள் எதைச் செய்யத் தொடங்க வேண்டும்.
„வாருங்கள், நாங்கள் இவளைத் திருப்பி அனுப்புவோம்“, என்று ஒருசிலர் கூறினர், „எங்கே அனுப்புவது?“, என்று ஏனையோர் கேட்டனர்.
மூன்றாவதாக ஒருவர், இவளை இப்படியே விட்டுவிடுவோம் என்ற கருத்தைக் கூறியதும் பெரும்பாலானோர் அமைதியாகிவிட்டனர்.
இந்த அமைதி அந்த மனிதர்களுக்கு நல்ல யோசனை ஒன்றை தோற்றுவித்தது. சிலவேளை ஒருத்தரும் ஒன்றும் சொல்லத் தேவையில்லை, ஆனால் செய்து காட்டுவோம்.
ஓன்றும் இல்லாமல் தாங்கள் கொழுண்டர் பற்றையிலிருந்து வந்து இருப்பார்களென்றால் , அவர்கள் தங்களை எவ்வாறு நடத்தியிருக்க வேண்டும் என்று விருப்பப்படுவோமோ, அவ்வாறு அம்மனிதர்கள் அவளை நடத்தினர்.
Zuerst ließen sie dem Kind ein Bad ein, wuschen ihm die Haare, trockneten es ab und schnitten die Spitzen.
Sie gaben dem Mädchen ein Kleid, zwei Kleider, Schuhe und Strümpfe. Dann suchten sie ihr einen Namen aus und wurde Elena krank, gingen sie mit ihr zum Arzt.
Das Mädchen bekam ein Zuhause.
Man kochte ihr Essen und zeigte ihr, wie eine Popcornmaschine funktioniert.
Elena hatte ein eigenes Zimmer mit Spielzeug und ein weiches Bett.
முதலில் அச்சிறுமியை குளிக்கவிட்டு, தலைமுடியைக் கழுவிக் காயவிட்டதும் நுனி முடிகளை வெட்டிவிட்டனர்.
அவர்கள் அச்சிறுமிக்கு ஒன்று, இரண்டு ஆடைகள், காலணிகள், காலுறைகள் போன்றவற்றைக் கொடுத்தனர். அதன் பின்னர் அவளுக்கு ஒரு பெயரைத் தெரிவுசெய்தனர், அத்துடன் எலெனா நோய்வாய்ப்பட்ட போது அவளை வைத்தியரிடம் அழைத்துச் சென்றனர்.
சிறுமிக்கு ஒரு வீடு கிடைத்தது. அவளுக்கான உணவை சமைத்தும், சோளம் பொரிக்கும் இயந்திரத்தை எப்படிப் பயன்படுத்துவது என்பதைக் காட்டியும் கொடுத்தனர்.
எலெனாவுக்கு விளையாட்டுப் பொருட்களுடன் மென்மையான கட்டிலும் கூடிய தனி அறை கிடைத்தது.
Man feierte ein Fest, als sie eine Familie gefunden hatte, bei der sie bleiben wollte, und nach den Sommerferien meldeten die Eltern sie in einer Schule an.
Dort lernte sie Lesen und Schreiben
und fand Freunde.
Anschließend ging sie in die Lehre und arbeitete in einem Beruf, der zu ihr passte.
ஒரு குடும்பம் கிடைத்து, அவர்களுடன் அவள் தங்குவதற்கு விரும்பியபோது, அதைக் கொண்டாடி மகிழ்ந்தனர் , அத்துடன் கோடைகால விடுமுறையின் பின்னர் அவள் பாடசாலை செல்வதற்கு பெற்றோர் விண்ணப்பித்தனர்.
அங்கே அவள் எழுத, வாசிக்கக் கற்றதுடன் அவளுக்கு நண்பர்களும் கிடைத்தனர்.
இறுதியாக அவள் தொழிற்கல்வியைக் கற்கச் சென்றபின்னர் , தனக்குப் பொருத்தமான தொழில் ஒன்றை செய்ய ஆரம்பித்தாள்.
Sie wurde Konditorin, machte Törtchen und Kuchen und traf einen Menschen, der nicht nur ihre Törtchen und Kuchen über alles liebte, sondern auch Elena, und sie in den Armen hielt, wann immer sie wollte.
Bald bekamen sie Kinder, die später im Sandkasten unseres Spielplatzes einen ganz fabelhaften Sandkuchen verkauften.
அவள் இனிப்புணவு வெதுப்பகர் ஆனாள், அங்கே அலங்கரிக்கப்பட்ட கிறீம் கேக்கையும் கேக்கையும் தயாரித;தாள், அங்கே அவள் ஒரு மனிதனைச் சந்தித்தாள் , அவன் அவளுடைய அலங்கரிக்கப்பட்ட கிறீம் கேக்கையும் கேக்கையும் மட்டும் விரும்பவில்லை, அதற்கும் மேலாக எலெனாவையும் சேர்த்து விரும்பினான். அவள் விரும்பும் போதெல்லாம் அவளை கரங்களால் அணைத்துக் கொண்டான்.
விரைவில் இருவருக்கும் குழந்தைகள் கிடைத்தன, பிற்காலத்தில் எங்கள் சிறுவர் பூங்காவில் இருந்த மண்தொட்டியில் அக்குழந்தைகள் அற்புதமான மண்கேக்குகளைச் செய்து விற்றனர்.
Und als viele Jahre später – nach einer sternklaren Nacht – ein Junge mit wilden Haaren und zerrissenen Hosen unter dem Holunderbusch hervortrat, seinen Namen nicht kannte und keine Ahnung hatte, woher er gekommen war, da wussten Elena und ihre Familie sofort, was zu tun war ...
மேலும் பல ஆண்டுகள் கடந்து சென்றன – நட்சத்திரங்கள் நிறைந்த ஒரு இரவுப் பொழுதின் பின்னர், - பற்றையான முடியுடனும் கிழிந்த காற்சட்டையுடனும் ஒரு சிறுவன் கொழுண்டர் பற்றையினூடாக வெளியே வந்தான். அவனுக்கு தன்னுடைய பெயர் தெரியவில்லை அத்துடன் எந்த இடத்திலிருந்து வந்திருக்கின்றான் என்றும் தெரியாது, ஆனால் உடனடியாக அவனுக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று எலெனாவுக்கும் அவளுடைய குடும்பத்தினருக்கும் தெரிந்திருந்தது.
Jemand ist heimatlos, namenlos, ohne Essen und Kleidung.
Und was machen wir?
Wir helfen!
Diese Hilfe ist im Grundgesetz festgeschrieben.
Von der Unantastbarkeit der Menschenwürde handelt der erste Artikel unseres Grundgesetzes und ist damit die Basis für alle anderen Artikel.
யாரோ ஒருவர் சொந்தநாடோ , பெயரோ, உணவோ, உடையோ இல்லாமல் இருக்கிறார்.
அதற்கு நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்?
நாங்கள் உதவிகளைச் செய்வோம்!
இந்த உதவி அடிப்படைச் சட்டத்தில் நிரந்தரமாக எழுதப்பட்டுள்ளது.
எங்களுடைய அடிப்படைச் சட்டத்தின் முதலாவது அத்தியாயம் மனிதனுடைய மதிப்பு மிகவும் உன்னதமானது என்பதைப் பற்றியதாகும். இதுவே மற்ற எல்லா அத்தியாயங்களுக்கும் அடிப்படையாக உள்ளது.
So war es nicht immer.
Vor vielen Jahren haben in Deutschland die Nationalsozialisten mit Unterstützung vieler Landsleute einen Weltkrieg angezettelt.
Nachdem dieser Krieg – zum Glück für uns alle – vorbei war, haben sich Männer und Frauen in einem Parlamentarischen Rat Gedanken gemacht, wie eine solche Katastrophe in Zukunft verhindert werden kann.
Das Grundgesetz schafft die Voraussetzung für Freiheit und Gerechtigkeit.
Die Geschichte der namenlosen Kinder erzählt uns von guten Menschen in einem gerechten Land.
Wir danken den Verfassern
für dieses schöne Gesetz!
இது எப்பவும் இப்படி இருந்ததில்லை.
பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ஜேர்மனியில் இருந்த தேசியசோசலிச வாதியினர் நாட்டுமக்கள் பலரின் ஆதரவுடன் உலகப் போரை தொடக்கிவைத்தனர்.
நாம் அனைவரும் அதிஸ்டவசமாக இவற்றைக் கடந்து வந்த போது - போர் முடிவடைந்தபின்னர் , ஆண்களும் பெண்களுமாகக் கூடிய பாராளுமன்றக் கூட்டத்தில், எப்படி இவ்வாறான அழிவுகளை எதிர்காலத்தில் வராமல் தடுக்கலாம் என்று ஆலோசனைகள் முன்வைக்கப்பட்டன.
அடிப்படைச் சட்டமானது சுதந்திரத்திற்கும் நீதிக்குமான நிபந்தனைகளை நிறைவேற்றுகிறது
பெயரற்ற சிறுவர்களின் கதை ஒரு நேர்மையான நாட்டிலுள்ள நல்ல மனிதர்களைப் பற்றி எமக்குக் கூறுகின்றது.
இந்தளவு சிறப்பான சட்டங்களை இயற்றிய எழுத்தாளர்களுக்கு எமது நன்றிகள்!
Übungen zu Artikel 1
Gehe zu …
ARTIKEL 3
[Alle Menschen sind vor dem Gesetz gleich.]
Chef auf dem Platz!
Einmal kam ein kleiner Hund auf den Platz. Hunde sind verboten auf Spielplätzen, sie kacken alles voll, bellen die ganze Zeit und verstehen die Spiele der Kinder nicht.
அத்தியாயம் 3
[சட்டத்தின் முன் அனைவரும் சமம்.]
இடத்திற்கான முதலாளி!
ஒரு தடவை சிறிய நாய் ஒன்று இந்த இடத்திற்கு வந்தது. சிறுவர் பூங்காக்களுக்குள் நாய்கள் செல்லத் தடை, அவை எல்லா இடத்திலும் மலம் கழிக்கின்றன, எந்த நேரமும் குரைக்கின்றன, அத்துடன் பிள்ளைகளுடைய விளையாட்டுகள் நாய்களுக்கு விளங்குவதில்லை.
Die Kinder haben sich hinter ihren Mamas und Papas versteckt und keiner hat sich getraut, den Hund zu streicheln.
Sie dachten: „Wer so bellt, der platzt bald wie ein Ballon“, und der Hund hat gedacht: „Na, schau mal an, die haben Angst vor mir. Jetzt bin ich der Chef auf dem Platz.“
சிறுவர்கள் அவர்களுடைய அம்மாக்களுக்கும் அப்பாக்களுக்கும் பின்னால் ஒளிந்துகொண்டனர், அந்த நாயைத் தடவுவதற்கு ஒருத்தருக்கும் தைரியம் வரவில்லை.
„யார் இப்படிக் குரைத்தாலும் விரைவில் ஒரு பலூனைப் போல வெடித்து விடுவார்கள்“, என்று அவர்கள் நினைத்தனர் : „இங்கே பார், இவர்கள் எனக்குப் பயப்படுகின்றனர். இப்பொழுது நான்தான் இந்த இடத்தின் முதலாளி“, என்று நாய் எண்ணியது.
Aber nicht lange. Da kam ein riesiger Vogel mit spitzem Schnabel, der wollte im Sandkasten ein Nest bauen.
Der Hund hat gebellt und der Vogel hat ihm in die Nase gezwickt.
Da versteckte sich auch der Hund hinter den Kindern und ihren Mamas und Papas.
Jetzt war der Vogel der Chef auf dem Platz und alle hatten Angst vor ihm.
ஆனால் நீண்டநேரம் ஆகவில்லை. அங்கே கூர்மையான அலகுகளையுடைய இராட்சதப் பறவை ஒன்று வந்தது, அது மண்தொட்டியில் கூடு கட்ட விரும்பியது.
நாய் குரைத்ததும், அப்பறவை அதன் மூக்கில் கொத்தியது.
அப்பொழுது அந்த நாய் பிள்ளைகளுக்கும் அவர்களுடைய அம்மாக்களுக்கும் அப்பாக்களுக்கும் பின்னால் ஒளிந்துகொண்டது.
இப்பொழுது இந்தப் பறவைதான்
இவ்விடத்திற்கான முதலாளி அத்துடன் அனைவரும் அதற்குப் பயந்தனர்.
Aber nicht lange. Da kam ein Krokodil, lang wie ein Omnibus, und wollte im Schatten der Bäume schlafen.
Es breitete sich aus und legte seinen Kopf mit 52 Zähnen gleich unter die Rutsche.
Da stellte sich auch der Vogel hinter den Hund, die Kinder, ihre Mamas und Papas und niemand traute sich etwas zu sagen.
Jetzt war das Krokodil Chef auf dem Platz und schloss die müden Augen.
ஆனால் நீண்டநேரம் ஆகவில்லை. அங்கே பேருந்தைப் போன்று நீளமுடைய ஒரு முதலை வந்து, மரங்களின் நிழலில் படுக்க விரும்பியது.
அது தன்னைத் தயார்படுத்திக்கொண்டதும் 52 பற்களையுடைய தனது தலையை சறுக்கித்தடத்தின் கீழே வைத்தது.
அந்தப் பறவை அம்மாக்களுக்கும் அப்பாக்களுக்கும் பிள்ளைகளுக்கும் நாய்க்கும் பின்னால் சென்று நின்றது, அத்துடன் ஏதாவது சொல்ல ஒருத்தருக்கும் துணிச்சல் வரவில்லை.
இப்பொழுது இவ்விடத்திற்கு முதலாளியான முதலை, தனது சோர்வான கண்களை மூடிக்கொண்டது.
Die Sonne ging unter.
Der Mond ging auf.
Die Kinder hatten Hunger und die Eltern verteilten ihre letzten Kekse.
Auch der Hund und der Vogel
bekamen etwas ab.
Der Mond ging unter. Die Sonne ging auf.
Das Krokodil schlief noch immer und niemand bewegte sich auch nur einen Zentimeter,
als eine kleine Polizistin um die Ecke kam.
சூரியன் மறைந்தது.
சந்திரன் தோன்றியது.
பிள்ளைகளுக்குப் பசித்ததால் பெற்றோர் தங்களிடம் இருந்த மிகுதி பிஸ்கட்டுகளை பகிர்ந்து கொடுத்தனர்.
நாய்க்கும் பறவைக்கும் கொஞ்சம் கொஞ்சம் கிடைத்தது.
சந்திரன் மறைந்தது. சூரியன் உதித்தது.
முதலை இப்பொழுதும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தது, ஒரு சிறிய காவற்துறைப் பெண் அருகில் வரும்வரை ஒரு சென்ரிமீற்றர் கூட ஒருவரும் அசையவில்லை.
Sie sah die frierenden Kinder und ihre Mamas und Papas, entdeckte den Hund, den Vogel und das Krokodil.
„Was macht ihr denn hier?“, fragte sie und meinte den Hund, den Vogel und das Krokodil. „Der Spielplatz ist für wilde Tiere verboten!“
Da öffnete das Krokodil sein riesiges Maul und gähnte lässig: „Ich bin das Krokodil und habe 52 spitze Zähne!“, sagte es.
Und der Vogel sagte: „Und ich bin der riesige Vogel und habe einen spitzen Schnabel!“
Und der Hund sagte: „Und ich bin der kleine Hund und kacke hier alles voll!“
அவர் விறைத்துப் போயிருந்த பிள்ளைகளையும் அவர்களுடைய அம்மாக்களையும் அப்பாக்களையும் பார்த்தார், அத்துடன் நாய், பறவை மற்றும் முதலையையும் கண்டுபிடித்தார்.
அவர் நாயையும் பறவையையும் முதலையையும் எண்ணியவாறு „நீங்கள் இங்கே என்ன செய்கிறீர்கள்?“, என்று கேட்டார்? „கொடிய மிருகங்களுக்கு சிறுவர்பூங்கா தடைசெய்யப்பட்டுள்ளது!“
அப்பொழுது முதலை தனது பெரிய வாயைத் திறந்து சோம்பலாகக் கொட்டாவி விட்டது. „நான் ஒரு முதலை அத்துடன் என்னிடம் 52 கூரான பற்கள் உள்ளன“, என்று கூறியது.
„நான் ஒரு இராட்சதப் பறவை அத்துடன் என்னிடம் கூரிய அலகு உள்ளது!“ என்று பறவையும் கூறியது. „நான் ஒரு சிறிய நாய் அத்துடன் எல்லா இடத்திலும் மலம் கழிப்பேன்!“ என்று நாயும் கூறியது.
Da lächelte die Polizistin, nahm die Handschellen von ihrer Gürteltasche und sagte: „Und ich bin die kleine Polizistin und sorge für Recht und Ordnung.“
Dann benutzte sie die Handschellen und führte sie ab. Alle drei.
அதைக் கேட்டு காவற்துறைப்பெண் சிரித்தாள். அவளுடைய இடுப்புப்பட்டிப்பையிலிருந்த கைவிலங்கை எடுத்ததும் இவ்வாறு கூறினாள்: „நான் ஒரு சிறிய காவற்துறைப் பெண் அத்துடன் சட்டத்தையும் ஒழுங்கையும் நிறைவேற்றுவேன்.
பின் அவள் கைவிலங்குகளைப் போட்டு, அவை மூன்றையும் கூட்டிக்கொண்டு சென்றாள்.
Endlich verließen die Kinder mit ihren Mamas und Papas den Spielplatz und gingen frühstücken oder auf die Toilette und mancher legte sich nach der langen Nacht auch noch zwei Stündchen aufs Ohr.
Am Nachmittag aber kehrten sie alle zurück auf den Spielplatz, den allerbesten der Welt, und hatten keine Angst mehr.
இறுதியில் பிள்ளைகளும் அம்மாக்களும் அப்பாக்களும் சிறுவர்பூங்காவை விட்டு வெளியேறியவுடன் காலையுணவை உண்பதற்கும் மலசலகூடத்திற்கும் சென்றனர், சிலர் நீண்ட இரவுப்பொழுதின் பின்னர் இரண்டு மணித்தியாலங்கள் மட்டுமே நித்திரை கொண்டனர்.
இருப்பினும் அன்று பின்னேரம் அவர்கள் அனைவரும் உலகின் தலைசிறந்த சிறுவர் பூங்காவிற்கு, எந்தவிதப் பயமுமின்றி மீண்டும் சென்றனர்.
Diese Geschichte erzählt von der wichtigsten Voraussetzung für Gerechtigkeit. Größe, Frechheit, Kraft, Geld oder Herkunft spielen keine Rolle.
Egal wie mächtig oder gefährlich ein Bösewicht ist, unser Gesetz und alle, die es vertreten, sind mächtiger!
Wir haben eine Polizei, die uns gerne hilft.
Das macht doch ein gutes Gefühl.
இக்கதையானது நீதிக்கான முக்கிய நிபந்தனைகளைக் கூறுகின்றது. உயர்வு, மூர்க்கத்தனம், வலிமை, பணம் அல்லது சொந்தநாடு போன்றவற்றிற்கு முக்கியத்துவம் இல்லை.
எதிராளி ஒருவன் எவ்வளவு பலசாலியாகவோ அல்லது ஆபத்தானவனாகவோ இருந்தாலும் பரவாயில்லை, எங்களுடைய சட்டமும் அதைக் கடைப்பிடிப்பவர்களும் மிகுந்த பலசாலிகள்!
எங்களிடம் காவற்துறை இருக்கிறது, அவர்கள் எங்களுக்கு விருப்பத்துடன் உதவி செய்வார்கள்.
அது நல்ல உணர்வைக் கொண்டுவரும்.
Übungen zu Artikel 3
Gehe zu …
ARTIKEL 4
[Jeder Mensch hat das Recht, seine Religion oder seine Weltanschauung selbst zu wählen.]
Die Sonnenwahrheit
Es saßen drei Spatzen im Baum.
Rund und satt. Die Kinder hatten sie mit Brot und süßen Worten gefüttert.
அத்தியாயம் 4
[ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தமக்கான சமயத்தையோ அல்லது உலகவாழ்வியல் நெறியையோ தாமே தெரிவு செய்வதற்கான உரிமை உண்டு.]
சூரியனின் உண்மைத்தன்மை
மரத்தில் மூன்று சிட்டுக்குருவிகள்,
உருளையாக நிறைந்த வயிற்றுடன் அமர்ந்திருந்தன. சிறுவர்கள் அவற்றிற்கு பாணுடன் இனிமையான சொற்களையும் சேர்த்து ஊட்டியிருந்தனர்.
Und wer satt ist, hat Zeit sich Gedanken zu machen; zum Beispiel über die wunderlichen Dinge des Lebens.
„Was macht eigentlich die Sonne den ganzen Tag im Himmel?“, fragte einer der Spatzen und ein anderer antwortete: „Sie spaziert herum, sieht auf uns herab und hat uns lieb.“ Da waren die Spatzen zufrieden.
யாருக்கு வயிறு நிறைகின்றதோ, அவர்களுக்கு சிந்திப்பதற்கு நேரம் இருக்கின்றது. உதாரணமாக வாழ்வின் அதிசயமான விடயங்களைப் பற்றிச் சிந்திக்கலாம்.
„உண்மையில் வானத்தில் சூரியன் நாள் முழுவதும் என்ன செய்கின்றது?“, என்று ஒரு சிட்டுக்குருவி கேட்க, „அது அங்கும் இங்குமாகச் சுற்றித் திரிந்துகொண்டு, மேலிருந்து எட்டி எங்களைப் பார்த்து நேசிக்கின்றது“, என்று மற்றையது பதிலுரைத்தது. சிட்டுக்குருவிகள் திருப்தியடைந்தன.
Das hörten die Kinder und fragten: „Aber wo kommt die Sonne eigentlich her?“
Und der Mann, der auf dem Spielplatz die Abfalleimer auf seltene Schätze untersuchte und gerne Geschichten erzählte, wusste es: „Sie kommt aus einer Lampenfabrik am Rande der Stadt, ist die größte Glühbirne der Welt und wenn ihr nicht brav seid, geht sie aus.
Und das ist ja auch gar nicht schlimm, weil dann der Mond, die zweitgrößte Glühbirne der Welt, am Himmel leuchtet.“
இதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த சிறுவர்கள் „உண்மையில் சூரியன் எங்கிருந்து வருகின்றது?“ என்று கேட்டார்கள்.
சிறுவர் பூங்காவில் இருக்கும் குப்பைத்தொட்டியில் அரிதான புதையலைத் தேடுபவரும், கதைகளை விரும்பிச் சொல்பவருமான அந்த மனிதனுக்கு அது தெரிந்திருந்தது: „நகரத்தின் எல்லையில் இருக்கும் ஒரு விளக்குத் தொழிற்சாலையில் இருந்து அது வருகின்றது, இவ்வுலகத்தின் மிகப்பெரிய மின்குமிழான அது நீங்கள் ஒழுக்கமானவர்களாக இல்லையென்றால் வெளியேறிவிடும்.
ஆயினும் இதனால் எவ்வித பாதிப்பும் இல்லை, ஏனென்றால் உலகத்தின் இரண்டாவது பெரிய மின்குமிழான சந்திரன் வானத்தில் பிரகாசிக்கிறது.“
Das hörte eine Dame, die ihren Enkel auf der Schaukel durch unsichtbare Wolken fliegen ließ und dachte: „Aber die Sonne ist doch 100-mal größer als die Erde und ein Stern. In ihrem Innern verschmilzt Wasserstoff zu Helium. Dabei werden ungeheure Mengen Energie frei, unser Licht, das weiß doch jedes Kind.“
ஊஞ்சலில் இருக்கும் தனது பேரப்பிள்ளையை கண்களுக்குத் தெரியாத மேகங்களுக்கு ஊடாகப் பறக்க ஆட்டிவிட்ட ஒரு பெண் இதைக் கேட்டதும் யோசித்தாள்: „ஆனால் பூமியையும் நட்சத்திரத்தையும் விட சூரியன் 100 மடங்கு பெரியது. அதனுள்ளே ஐதரசன் வாயு ஹீலியமாக உருகிக்கொண்டிருக்கும். அதன் மூலந்தான் மிகப்பெரிய அளவில் சக்தியை நமது ஒளியில் வெளியிடுவது, ஒவ்வொரு சிறுவருக்கும் தெரியும்“.
Das hörten die Kiesel im Bach hinter den Büschen und dachten: „Na, so ein Unsinn! Sonnen sind Steine aus Gold und wer von ihrem Licht berührt wird, lebt eine Ewigkeit und drei Tage lang.“
Die Kellerassel unter den faulen Blättern wusste es besser: „Die Sonne, liebe Leute, die schuf der graue Asselgott, zusammen mit Dunkelheit, feuchtem Schmutz und jeder Menge krasser Verstecke und das alles in nur einer Nacht!“
பற்றைகளுக்குப் பின்னால் நீரோடையில் இருந்த கூழாங்கற்கள் இதைக் கேட்டு யோசித்தன: „என்ன முட்டாள்தனம்! சூரியன்கள் தங்கக் கற்களால் ஆனவை, அவற்றின் ஒளிக்கதிர்கள் யார் மீது படுகின்றதோ, அவர் நித்தியவாழ்க்கையுடன் மூன்று நாட்கள் அதிகமாகவும் வாழ்வார்.“
அழுகிய இலைகளுக்கு அடியில் உள்ள உழுவானுக்கு இது நன்றாகத் தெரியும்: அன்பான மக்களே, சாம்பல் நிற உழுவான் கடவுளால் சூரியனுடன் சேர்த்து இருள், ஈரமான அழுக்கு, மற்றும் ஏராளமான சிறந்த மறைவிடங்கள் போன்றவை ஒரே இரவில் உருவாக்கப்பட்டன.
„Ja, ja“, brummte der Mond, „manch einer leidet an Fantasie. Dabei ist es doch ganz anders: Meine Großmutter hat das Universum erschaffen. Beim Saubermachen ist ihr eine Karaffe mit Murmeln aus dem Regal gefallen. BÄNG! Und alle Murmeln haben sich auf dem schwarzen Wohnzimmerteppich verteilt. Jetzt sind es Sterne, Planeten und ein allerschönster Kerl dazu: Ich!“
Das hörte die Sonne, lächelte still und legte sich schlafen; denn das ist, was Sonnen tun, wenn sie den ganzen Tag im Himmel spazieren gegangen sind.
„ஆமாம், ஆமாம்“, என்று சந்திரன் முணுமுணுத்தது, „இக்கற்பனையால் சிலர் வருத்தமடைகின்றனர். ஆயினும் இது முற்றிலும் வேறுபட்டது: எனது அம்மம்மாதான் இப்பிரபஞ்சத்தை உருவாக்கினார். அவர் சுத்தம் செய்யும்போது அலுமாரியில் முகவை ஒன்றில் இருந்த
உருளையான பளிங்குக் கற்கள் கீழே விழுந்தன.
பெங்ங்ங்க்! உருளையான பளிங்குக்கற்கள் அனைத்தும் வதிவிட அறையில் உள்ள கருப்புநிறக் கம்பளத்தின் மேல் சிதறிக் கிடந்தன. அவைதான் இப்பொழுது நட்சத்திரங்களும் கோள்களும், அவற்றுள் மிகவும் அழகிய சிறுவன் தான் நான்!“
இது சூரியனுக்குக் கேட்டது, அமைதியாகச் சிரித்தபடி படுக்கச் சென்றது; ஏனென்றால் சூரியர்கள் நாள் முழுவதும் வானத்தில் உலாவச் சென்றிருந்ததால்,
இதைத்தான் செய்வார்கள்;.
Der Mond übernahm inzwischen die Arbeit als zweitgrößte Glühbirne der Welt und blickte auf eine Welt voller Ideen, Geschichten und Träume.
An etwas zu glauben, ist immer erlaubt. Solange der Glaube uns mit Weisheiten und Geschichten tröstet und den Menschen das Leben leichter macht, ist er richtig und wichtig und niemals verboten.
இவ்விடைவெளியில் உள்ள இவ்வேலையை உலகின் இரண்டாவது மின்விளக்கான சந்திரன் பொறுப்பேற்றதும், உலகத்தை நிறைந்த சிந்தனைகளுடனும் கதைகளுடனும் கனவுகளுடனும் உற்றுப் பார்த்தது.
எதையாவது நம்புவதற்கு, எப்பொழுதும் அனுமதி உள்ளது. நம்பிக்கையானது அறிவியல், மற்றும் கதைகள் மூலம் இதுவரை எங்களை ஆறுதற்படுத்தி, மனிதர்களுடைய வாழ்க்கையை இலகுவாக்குகின்றது, நம்பிக்கை சரியானதாகவும் முக்கியமானதாகவும் இருக்கும் பட்சத்தில் அதற்கு ஒருபோதும் தடையில்லை.
Übungen zu Artikel 4
Gehe zu …
ARTIKEL 5
[Jeder Mensch hat das Recht, seine Meinung frei zu äußern.]
Hör mal, sieh mal, sag mal!
Sieh mal, deine Hände. Was die alles können: Etwas tragen, etwas bauen, ein bisschen popeln, sich was in den Mund stopfen, aber nur, wenn es nicht giftig ist und so richtig gut schmeckt!
அத்தியாயம் 5
[தத்தம் கருத்துக்களைச் சுதந்திரமாக வெளிப்படுத்த ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் உரிமை உண்டு.]
சற்றே கேள், சற்றே பார், சற்றே கூறு!
உனது கைகளைச் சற்றுப் பார். அவற்றால் என்னவெல்லாம் செய்யமுடியும்: எதையும் தூக்கலாம், எதையும் கட்டலாம், சற்றே மூக்கையும் தோண்டலாம். வாய்க்குள் எதையாவது திணிக்கலாம், ஆனால் அவை நஞ்சற்றதாகவும் மிகுந்த சுவையானதாகவும் இருந்தால் மட்டுமே!
Sieh mal, deine Füße. Die laufen und rennen, suchen Wege und finden Abkürzungen. Sie bringen dich weiter, Tag für Tag und gehen mit dir wohin du willst. Nimm doch jemanden mit!
உனது பாதங்களைச் சற்றுப் பார். அவை நடக்கின்றன, ஓடுகின்றன, வழிகளைத் தேடுகின்றன, குறுக்கு வழிகளையும் கண்டுபிடிக்கின்றன. அவை உன்னைத் தொடர்ந்து அழைத்துச் செல்கின்றன, தினந்தினம் நீ எங்கு செல்ல விரும்பினாலும் உன்னுடன் வருகின்றன. யாரையாவது உன்னுடன் கூட்டிக் கொண்டும் செல்கின்றன!
Sieh deine Augen. Sie wissen, was dir gefällt und was dir nicht gefällt. Wenn du sie schließt, lebst du in deinen Träumen und machst du sie auf, sind die schönsten vielleicht schon wahr geworden.
உனது கண்களைப் பார். உனக்கு எது பிடிக்கும் எது பிடிக்காது என்று அவற்றிற்குத் தெரியும். அவற்றை நீ மூடினால், உனது கனவுலகில் நீ வாழ்வாய் அத்துடன் அவற்றை நீ திறந்தால், மிகவும் அழகான அவை, சிலவேளை மெய்ப்பட்டிருக்கும்.
Hör auf deinen Mund, das weiche Wunderding, er kann sprechen und lachen, schnalzen und singen und alles sagen, was du dir denkst. Immer und überall.
Und niemand darf es dir verbieten: Niemals!
உனது வாயிடம் கேள், அது ஒரு மென்மையான வியக்கத்தக்க பொருள், அதனால் நீ எண்ணுவதையெல்லாம் கதைக்கவும் சிரிக்கவும், நாக்கொலி எழுப்பவும், பாடவும், அனைத்தையும் சொல்லவும் முடியும்.
ஒருபொழுதும், எங்கும் எப்பொழுதும் ஒருத்தரும் உன்னைத் தடுக்க முடியாது!
Wahnsinn: Wir dürfen unsere Meinung sagen. Ein Leben lang. Und auch, wenn es manchmal schwerfällt, Frieden entsteht, wenn wir andere Meinungen ertragen können.
Die Gedanken sind frei, die Meinung auch. Immer!
Gemeinheiten, um der Gemeinheiten willen, allerdings nicht.
அதிசயம்: எமது கருத்துகளைத் தெரிவிக்க, எங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் எமக்கு அனுமதியுண்டு. அத்துடன் சிலவேளைகளில் கடினமாகத் தெரியும்போது, நாங்கள் ஏனைய கருத்துக்களைப் பொறுத்துக் கொண்டால் சுதந்திரம் ஏற்படுகின்றது.
எண்ணங்களுக்கும் கருத்துக்களுக்கும் எப்பொழுதும் சுதந்திரம் உண்டு!
ஆனால் கெட்ட செயல்களுக்காகவே, தீங்குகளைச் செய்ய ஒருபோதும் அனுமதியில்லை.
Ende
முற்றும்.
