Illustration: Barbara Gramann
Sprecher Deutsch: Stephan Niemand
Übersetzerin und Sprecherin Albanisch: Gladiola Sadiku
© Mulingula e.V., lizensiert unter CC BY-NC-ND 4.0
Gustav Klimperbein
von Hermann Mensing
Gustav Klimperbain
nga Herman Mensing
Groß ist er nicht. Klein ist er nicht.
Dumm ist er nicht,
und blöd ist er schon gar nicht.
Aber dick, dick ist er!
Fast so dick wie ein Bär.
Sein Name ist Gustav: Gustav Klimperbein!
I madh nuk është. As i vogël nuk është
Nuk është budalla dhe sigurisht nuk është as i trashë.
Por, i shëndoshë, i shëndoshë është ai.
Pothuajse aq i shëndoshë sa një ari.
Emri i tij është Gustav: Gustav Klimperbain.
Gustav wohnt in einem Haus in einer großen Stadt. Wenn Gustav aus dem Haus geht, ist um ihn herum alles groß. Groß und schlank. Die Häuser, die Autos, die Menschen, sogar die Hunde, die ausgeführt werden, und alle sind schwer beschäftigt.
Gustav nicht.
Gustavi jeton në një shtëpi në një qytet të madh. Kur Gustavi del nga shtëpia, gjithçka rreth tij është e madhe. E madhe dhe fine. Shtëpitë, makinat, njerëzit, madje edhe qentë, që bredhin jashtë, edhe të gjithë janë shumë të zënë.
Gustavi jo.
Gustav findet dicke Bäume schön, an die man sich schmiegen kann, dicke Autos, in denen viel Platz ist, dicke Hunde, mit denen man rumtollen kann und dicke Sparbücher, damit man nie arm ist.
Außerdem liebt er dicke Flugzeuge, dicke Schiffe, dicke Butterbrote, dicke Dicke und dicke Bettdecken.
Und am allerliebsten liebt er seine dicke Mama, seinen dicken Papa, seinen dicken Papagei und seine drei dicken Goldfische.
Gustavit i pëlqejnë pemë të mëdha, në të cilat mund të përkundesh, makina të mëdha, ku ka shumë vend, qen të mëdhenj, me të cilët mund të dalësh për t`u argëtuar si edhe libreza kursimi të majme, për të mos qenë më i varfër.
I pëlqejnë gjithashtu edhe avionë të mëdhenj, feta të trasha buke me gjalpë, gjëra të fryra si edhe batanije të trasha.
Dhe, mbi të gjitha ai e do mamanë e tij të trashë, babanë e tij gjithashtu të trashë, papagallin e tij të majmë si edhe tre peshqit e tij të kuq trashaluqë.
Das alles wäre in Ordnung, gäbe es da nicht ein Problem: Die Dünnen verspotten ihn!
„Gustav Wackelbauch!“, rufen sie, wenn er den Schulhoff betritt.
„Gustav Klimperschwein!“, auch.
„Gustav Klimperbauch!“, manchmal.
„Gustav Wackelbein!“, ab und an.
Aber am liebsten rufen sie:
„Gustav Wackelbauch!“
„Wackelbauch! Klimperschwein! Alles muss versteckt sein!“
Gjithçka do të ishte në rregull, nëse nuk do të ekzistonte ky problem: të hollët e tallnin atë.
- Gustavi barkvarur, - thërrasin ata, sapo ai hyn në oborrin e shkollës.
Por, edhe,
- Gustavi barkderr!
Ndonjëherë edhe:
- Gustavi me barkun që i dridhet.
Herë pas here edhe:
- Gustavi me këmbët që i dridhen:
Por, më me qejf ata e thërrasin atë:
- Gustavi barkvarur.
- Barkvarur! Barkderr! Gjithçka duhet të mbahet e fshehur!
Es fällt ihm schwer, den Spott zu ertragen.
Aber erzählen will er niemandem davon.
Nicht mal Mama und Papa.
Er will eine Lösung finden, aber für sich ganz allein.
Er grübelt und grübelt.
„Ignorieren!“, ruft da eine Stimme in ihm.
„Igno - was?“
„Rieren!“, ruft die Stimme erneut.
„Ig - no - rie - ren!“
„Nicht hinhören! Weghören!“
„Den Buckel runterrutschen lassen! Finito!“
Vielleicht wäre das einen Versuch wert ...
Den ganzen Nachmittag hockt Gustav auf den Treppenstufen vor der blauen Vordertür und überlegt.
Ai e ka të vështirë ta durojë talljen.
Por, ai nuk do t`i tregojë asgjë asnjeriu.
As mamit dhe as babit.
Ai do të gjejë një zgjidhje, por vetëm me veten e tij.
Ai mediton e mediton.
„Injoroje!“, - dëgjon një zë të brendshëm.
„Injo, - çfarë?“
„Roje!“, - i flet atij zëri i brendshëm përsëri.
„I - njo - ro - je!“
„Mos ia vër veshin! Mos dëgjo!“
„Kaloje! Mbaroi!“
Ndoshta mundimi do ia vlente.
Gustavi ulet gjithë pasditen te shkallët e derës së përparme blu dhe mendohet:
Als der Abend sich über die Stadt senkt, schlüpft er durch die Hintertür in den Flur, schleicht die Treppe hoch, geht in sein Zimmer und sperrt innen zu.
„Gustav!“, ruft seine Mutter.
Keine Antwort.
„Gustav, was treibst du da oben?“
„Komm, wir wollen zu Abend essen.“
Kur bie mbrëmja në qytet, ai del fshehurazi nga dera e pasme te korridori, ngjit pa zhurmë shkallët, shkon në dhomën e tij dhe e mbyll atë nga brenda.
- Gustav, - e thërret mamaja.
Asnjë përgjigje.
- Gustav, me çfarë po merresh atje lart?
- Eja, ne do të hamë darkë.
Gustavs Magen knurrt wie ein hungriger Löwe, doch Gustav hat beschlossen, so lange in seinem Zimmer weiter zu denken, bis er weiß, was er tun muss. Aber dann kommt sein Vater und überredet ihn, die Tür aufzusperren.
„Was ist los?“, fragt er.
„Grrrrrrr!“, macht Gustav.
„Ärger?“
„Grrrrrrr!“
Und weil das so gutgetan hat, erzählt er seinen Eltern die ganze Geschichte.
„Oi, oi, oi!“, sagt sein Vater und kratzt sich den Kopf.
„Verdammt!“, sagt seine Mutter.
Zorrët e Gustavit kërcasin si ata të një luani të uritur, por, Gustavi ka vendosur, të qëndrojë duke u menduar për aq kohë në dhomën e tij, sa të gjejë një zgjidhje, se çfarë duhet të bëjë. Por, pastaj vjen babai dhe e bind ta hapë derën.
- Çfarë po ndodh? - pyet ai.
- Grrr, - bën Gustavi.
- I zemëruar?
- Grrr!
Dhe meqë kjo e bëri të ndjehej mirë, ai u tregon prindërve të gjithë historinë.
- Oj, oj, oj, - tha babai dhe kruan kokën.
- Ta marrë dreqi, - tha nëna.
Plötzlich ertönt vor der Tür ein furchterregendes Gebell.
„Ich seh' mal nach, was da los ist!“, sagt Gustav.
Er hat kein bisschen Angst. Er geht einfach zur blauen Vordertür und öffnet sie.
Und dann sieht er ihn!
Den Dürren!
Den Spindeldürren!
Den Großen!
Den Riesengroßen!
Den Furchterregenden!
Den allerfurchterregendsten Hund aller Zeiten.
Papritur dëgjon në derë një të lehur frikësuese.
- Po shoh njëherë, çfarë po ndodh, - thotë Gustavi.
Ai nuk ka aspak frikë. Ai thjesht shkon te dera e përparme blu dhe e hap atë.
Dhe, pastaj sheh atë!
Thatanikun!
Thatanikun e hollë sa gishti i vogël!
Të madhin!
Të madhin sa një gjigant.
Të frikshmin!
Më të frikshmin qen të të gjitha kohërave.
Dieser Hund sitzt da. Gustav starrt ihn an. Der Hund starrt zurück.
Gustav sagt: „Guten Tag.“
„Wuff!“, sagt der Hund und beginnt freudig zu wedeln.
„Keine Gefahr!“, ruft Gustav ins Haus, „es ist ein Hund.“
„Komm!“, sagt Gustav.
Ky qen qëdron ulur atje. Gustavi e vështron atë. Edhe qeni e vështron.
Gustavi thotë:
- Mirëdita.
- Ham, - thotë qeni dhe fillon të tundë bishtin me gëzim.
- Asnjë rrezik, - i thotë Gustavi njerëzve në shtëpi, - është vetëm një qen.
- Eja, - thotë Gustavi.
Der Hund drängt an Gustav vorbei und marschiert in die Küche.
„Da - da ist ja das Hundchen!“, sagt Gustavs Mutter erschrocken.
Das Hundchen stellt sich auf die Hinterbeine, legt seine Vorderpfoten auf ihre Schultern und schlappt ihr mit der Zunge einmal quer durchs Gesicht.
Qeni e kalon Gustavin dhe marshon për në kuzhinë.
- Atje, atje është një qenush, - thotë mamaja e Gustavit e trembur.
Qenushi ngrihet mbi putrat e pasme, vendos putrat e përparme në shpatullat e saj dhe e lëpin me gjuhë në të gjithë fytyrën.
Der Hund hat Augen so groß wie Ostereier. Und ein Maul so groß wie das eines Zwei-Meter-Hais.
Seine Ohren sind so groß wie Spültücher.
Sein Fell ist zerzaust, und sein Schwanz ist so dünn wie ein Rattenschwanz.
Qeni ka sy aq të mëdhenj sa një vezë pashke. Dhe një gojë aq të madhe sa të një peshkaqeni dy metra.
Veshët e tij janë aq të mëdhenj sa të një llapushi.
Gëzofi i tij është i shpupurisur dhe bishti i tij aq i hollë sa një bisht miu.
„Wuff!“, macht er, setzt sich und sieht alle freundlich an.
Gustavs Vater streckt vorsichtig eine Hand aus und streicht ihm über den Kopf.
Der Hund beginnt vor Freude zu zittern.
Gustavs Mutter starrt ihn an.
Gustav schwebt auf der siebten Wolke.
Diesen Hund wird er nie wieder fortlassen!
„Er ist so dünn!“, sagt Gustavs Mutter, „sicher hat er Hunger.“
„Wuff!“, sagt der Hund.
„Ham“, - bën ai, ulet dhe i shikon të gjithë miqësisht.
Babai i Gustavit zgjat dorën me kujdes dhe e ledhaton atë në kokë.
Qeni fillon të dridhet nga gëzimi.
Mamaja e Gustavit ia ngul sytë atij.
Gustavi lumturohet sikur të ishte në qiellin e shtatë.
Këtë qen ai nuk do ta lejojë të ikë, asnjëherë.
- Ai është kaq i dobët, - thotë mamaja e Gustavit, - me siguri ka uri.
- Ham, - thotë qeni.
Gustav gibt ihm sein Abendessen: einen Teller Spaghetti mit Hackfleisch. Der Hund macht einen Happs und der Teller ist leer.
Der Hund hat sich eng an ihn gedrängt und strahlt ihn mit seinen riesigen Augen an.
Gustavi i jep atij darkën. Një pjatë spageti me mish të grirë. Qeni e boshatisi me një të gëlltitur pjatën.
Qeni u ngjesh te Gustavi dhe e shikon atë me ata sytë e tij gjigantë.
Klar, dass der Hund in Gustavs Zimmer schläft. Klar, dass Gustav ihm am Abend alles von sich erzählt. Klar, dass Gustav ihm einen Namen gibt.
Er nennt ihn Dünner!
Der Hund findet das gut.
Wenn Gustav `Dünner´ ruft, wedelt er.
Wenn Gustav `Dünner, mach Platz!´ sagt,
setzt er sich.
Wenn Gustav `Dünner, mach Hübsch!´ sagt, macht er Hübsch.
Është e qartë, që qeni fle në dhomën e Gustavit. Është e qartë, që Gustavi i tregon atij gjithçka rreth vetes së tij. Është e qartë, që Gustavi i vë atij një emër.
Ai e quan atë Thatanik!
Qenit i pëqen ky emër.
Kur Gustavi e thërret atë Thatanik, ai tund bishtin.
Kur Gustavi i thotë:
- Thatanik ulu!, - ai ulet.
Kur Gustavi i thotë:
- Thatanik bëhu i bukur!, - ai bëhet i bukur.
Als Gustav sich am Morgen für die Schule fertig macht, will Dünner unbedingt mit.
„Das geht nicht!“, sagt Gustav. Dünner knurrt.
„Wirklich!“, sagt Gustav. Dünner zeigt sein gefährliches Gebiss.
„Du musst hierbleiben!“, sagt Gustav, „ich bin doch schon bald wieder da.“ Dünners Nackenhaar sträubt sich. Gustav bleibt nichts anderes übrig: Er bindet Dünner an seinem Bettpfosten an.
Dünner jault, als Gustav geht.
Të nesërmen kur Gustavi bëhet gati për në shkollë, Thataniku do të shkojë me të.
- Kjo nuk është e mundur, - thotë Gustavi. Thataniku hungërin.
- Vërtet! - thotë Gustavi.
Thataniku i nxjerr atij dhëmbët e tij të rrezikshëm.
- Ti duhet të qëndrosh këtu! - thotë Gustavi, - unë do të kthehem shumë shpejt përsëri këtu.
Flokët në qafën e Thatanikut ngrihen përpjetë.
Gustavit nuk i mbetet gjë tjetër, përveçse ta lidhë Thatanikun te këmbët e krevatit të tij.
Thataniku rënkon, kur ikën Gustavi.
In der Schule ist alles wie immer.
„Wackelbauch!“ – „Klimperschwein!“
„Alles muss versteckt sein!“, rufen die Kinder.
Gustav probiert aus, was er sich vorgenommen hat: Er hört gar nicht hin. Er tut so, als ginge ihn das überhaupt nichts an.
Einfach ist das nicht.
Aber in der großen Pause funktioniert das Weghören schon besser.
Në shkollë është gjithçka si përherë.
- Barkvarur!
- Barkderr!
- Gjithçka duhet të mbahet e fshehur! – bërtasin fëmijët.
Gustavi provon të bëjë atë, që kishte planifikuar të bënte. Nuk i dëgjon, çfarë thonë.
Bën sikur nuk i intereson aspak, ajo që thonë ata.
Kjo nuk është e thjeshtë.
Dhe, të mosreaguarit ndaj sharjeve funksionon më mirë në pushimin e gjatë.
Als Hans Lange gerade `Wackelbauch´ ruft, rast ein Schatten so grau wie die Morgendämmerung über den Schulhof und bleibt vor Hans stehen.
Der Schatten knurrt.
Hans Lange wird bleich.
Sein Gesicht ist ganz lang jetzt.
Der Schatten zeigt seine gefährlichen Zähne.
Hans Lange erstarrt.
Gustav hat den Schatten erkannt.
„Dünner, mach Platz!“, ruft er.
Hans Lange setzt sich.
„Nein, doch nicht du!“, ruft Gustav.
Ndërkohë që Hansi e thërret Gustavin barkvarur, një hije gri si agimi i një mëngjesi fluturon vetëtimthi në oborrin e shkollës dhe qëndron përpara Hansit.
Hija hungërin.
Hans Lange zbehet.
Fytyra i ngriu nga habia.
Hija tregon dhëmbët e tij të rrezikshëm.
Hans Lange ngrin.
Gustavi e njohu hijen.
- Thatanik, ndalo! - bërtet ai.
Hans Lange ulet.
- Por, jo ti! – thotë Gustavi.
Hans Lange hockt auf dem Schulhof.
Dünner sitzt neben ihm.
Gustav kommt.
„Dünner!“, sagt er, „wo kommst du denn her?“
Dünner bibbert vor Freude und reibt seine kühle Hundeschnauze an Gustavs Nase.
Hans Lange steht vorsichtig auf.
„Ist das deiner, Gustav?“, fragt er.
`Hab´ ich richtig gehört?´, denkt Gustav.
`Hat er Gustav gesagt?´
Hans Lange qëndron i ulur në oborrin e shkollës. Thataniku është i ulur pranë tij.
Gustavi vjen.
- Thatanik! - thotë ai, - nga po vjen ti?
Thataniku dridhet nga gëzimi dhe fërkon turirin e tij tek hunda e Gustavit.
Hans Lange ngrihet me kujdes.
- Gustav, i yti është ky? - pyeti ai.
„A e dëgjova mirë?“ - mendon Gustavi. „Më thërriti Gustav, ai?“
„Ist das dein Hund?“, wiederholt Hans.
„Nein!“, sagt Gustav, „jaaaa! Ich - ich - äh - ich weiß noch nicht!“
„Ja, was denn nun, Klimperschwein?“
Hans hat noch nicht zu Ende gesprochen, als Dünner ihm schon wieder die Zähne zeigt.
Und nicht nur das.
Dünner greift sich Hans Hosenbein und zerrt einmal kräftig daran.
So kräftig, dass Hans auf den Hintern fällt.
- A është ky qeni yt? – pyet përsëri Hansi.
- Jo! - thotë Gustavi, - pooo!
Unë, unë, eh, nuk e di akoma!
- Epo, çfarë pra, barkderr?
Hansi nuk kishte mbaruar së foluri, kur Thataniku i tregon përsëri dhëmbët. Dhe jo vetëm kaq.
Thataniku kap fundin e pantallonave të Hansit dhe e tërheq fort atë. Aq fort sa Hansi rrëzohet mbi të ndenjurat.
„Guter Hund!“, sagt Hans flehend, „braver Hund!“
„Dünner, komm lass ihn!“, sagt Gustav.
Die Pause ist vorüber.
Dünner hockt am Schultor und wartet.
Gustav hat ihm das gesagt.
In Gustavs Klasse dreht sich alles um Dünner.
Wo er herkommt! will man wissen.
Wie er heißt? Wie alt er ist?
Und ob er Menschen frisst undsoweiter...
„Ja“, sagt Gustav, „er kann Menschen fressen.“
„Klimperschwein hat einen Menschenfresser!“
- Qen i mirë! - thotë Hansi duke iu përgjëruar, - qen i sjellshëm!
- Thatanik, eja, lëre atë! - thotë Gustavi.
Pushimi mbaroi.
Thataniku qëndron i ulur te dera e shkollës dhe pret. Gustavi ia tha atij këtë gjë.
Në klasën e Gustavit flitet vetëm për Thatanikun. Duan të dinë, nga vjen. Si quhet. Sa vjeç është. Dhe nëse kafshon njerëz, e kështu me radhë.
- Po, - thotë Gustavi, - ai edhe mund të kafshojë njerëz.
- Barkderri ka një ngrënës njerëzish!
Im gleichen Augenblick ertönt von fern ein so wildes Gebell, dass alle erstarren.
„Tja!“, sagt Gustav, „Dünner hat was dagegen, wenn ihr mich Klimperschwein nennt!“
„Aber das ist doch nur Spaß!“, sagen alle.
„Schöner Spaß“, sagt Gustav, „ich kann nicht drüber lachen!“
Në atë moment dëgjohet nga larg një e lehur aq e tërbuar, saqë të gjithë ngrinë.
- Epo, thotë Gustavi, Thatanikut nuk i pëlqen, kur ju më thërrisni barkderr!
- Por kjo është vetëm shaka! - i thonë ata.
- Shaka e bukur, - thotë Gustavi, - por mua nuk më vjen për të qeshur.
Die Schule ist aus.
Dünner begrüßt Gustav.
Der dünne Rattenschwanz peitscht hin und her.
Die großen Augen leuchten vor Freude.
„Komm!“, sagt Gustav, „nach Hause.“
Die Kinder schauen ihnen nach.
So einen Hund, den hätten sie auch gern.
Shkolla mbaroi.
Thataniku e përshëndet Gustavin.
Bishti i hollë sa i një miu tundet andej këndej.
Sytë e mëdhenj shkëlqejnë nga gëzimi.
- Eja, - thotë Gustavi, - për në shtëpi.
Fëmijët i ndjekin ata me vështrime.
Një qen të tillë, do ta dëshironin edhe ata.
Ende
Fund
Gehe zu …
