

Gustav Klimperbein

von Hermann Mensing

گوستافِ زنگه،

نوشته ی هِرمن منزینگ

Illustration: Barbara Gramann
Sprecher Deutsch: Stephan Niemand
Übersetzung und Sprecherin Farsi: Mehrnaz Hadipour
© Mulingula e.V., lizensiert unter CC BY-NC-ND 4.0

Groß ist er nicht. Klein ist er nicht.
Dumm ist er nicht,
und blöd ist er schon gar nicht.

Aber dick, dick ist er!

Fast so dick wie ein Bär.

Sein Name ist Gustav: Gustav Klimperbein!

او بزرگ نیست. او کوچک نیست.

او احمق نیست، و اصلا خُل هم نیست.

اما چاق، خیلی هم چاق !

نسبتا چاق مانند یک خرس.

اسمِ او گوستاف است. گوستافِ زنگه!

Gustav wohnt in einem Haus in einer großen Stadt. Wenn Gustav aus dem Haus geht, ist um ihn herum alles groß. Groß und schlank. Die Häuser, die Autos, die Menschen, sogar die Hunde, die ausgeführt werden, und alle sind schwer beschäftigt.

Gustav nicht.

گوستاف د ر خانه ای در یک شهر بزرگی زندگی می کند. وقتی گوستاف از خانه بیرون می رود، همه چیز در اطرافش بزرگ است. بزرگ و باریک
خانه ها، اتومبیل ها، آدمها، حتی سگ ها، سگ هایی که با صاحبشان راه میروند، و همه خیلی سرگرم هستند.

گوستاف سرگرم نیست.

Gustav findet dicke Bäume schön, an die man sich schmiegen kann, dicke Autos, in denen viel Platz ist, dicke Hunde, mit denen man rumtollen kann und dicke Sparbücher, damit man nie arm ist.

Außerdem liebt er dicke Flugzeuge, dicke Schiffe, dicke Butterbrote, dicke Dicke und dicke Bettdecken.

Und am allerliebsten liebt er seine dicke Mama, seinen dicken Papa, seinen dicken Papagei und seine drei dicken Goldfische.

گوستاف از درخت های گنده ای خوشش
می آید، که بشود زیرش لم داد، از ماشین های گنده ای که در آن فضای زیادی است، از سگ های گنده ای که بتوان با آنها جست و خیز کرد و از قلک های گنده ای که با داشتن آن آدم هیچ وقت فقیر نیست.

او همچنین هواپیماهای گنده، کشتی های گنده، ساندویچ های گنده، چاق های گنده و لحاف های گنده را دوست دارد.

و او مادر گنده اش ، پدر گنده اش، طوطی گنده اش وسه ماهی طلایی گنده اش را بیشتر از همه چیز دوست دارد.

Das alles wäre in Ordnung, gäbe es da nicht ein Problem: Die Dünnen verspotten ihn!

„Gustav Wackelbauch!“, rufen sie, wenn er den Schulhoff betritt.

„Gustav Klimperschwein!“, auch.

„Gustav Klimperbauch!“, manchmal.

„Gustav Wackelbein!“, ab und an.

Aber am liebsten rufen sie:
„Gustav Wackelbauch!“

„Wackelbauch! Klimperschwein! Alles muss versteckt sein!“

همه چیز عالی می بود، اگر این مشکل وجود نداشت: لاغرها مسخره اش کنند.

"گوستاف چاقاله!" آنها صدایش
می کنند، وقتی که او وارد مدرسه می شود.

همینطور، "گوستاف خوکوله!"

بعضی مواقع، "گوستاف کُپله!"

"گوستاف "شَله! "

اما بیشتر صدایش می کنند، "گوستاف چاقاله !"
"چاقاله !خوکوله !همه چی باید قایم شه!"

Es fällt ihm schwer, den Spott zu ertragen.
Aber erzählen will er niemandem davon.
Nicht mal Mama und Papa.
Er will eine Lösung finden, aber für sich ganz allein.

Er grübelt und grübelt.

„Ignorieren!“, ruft da eine Stimme in ihm.
„Igno - was?“
„Rieren!“, ruft die Stimme erneut.
„Ig - no - rie - ren!“
„Nicht hinhören! Weghören!“
„Den Buckel runterrutschen lassen! Finito!“

Vielleicht wäre das einen Versuch wert ...
Den ganzen Nachmittag hockt Gustav auf den Treppenstufen vor der blauen Vordertür und überlegt.

برای او دشوار است، که این تمسخرها را تحمل کند.
اما او دوست ندارد در باره اش برای کسی تعریف کند.
حتی برای مادر و پدرش.
او می خواهد راه حلی را پیدا کند، اما خودش به تنهایی.

او در فکر فرو می رود و می اندیشد.

"بی توجهی کن!"یک صدایی از درونش به او می گوید.
"چی – بی؟"
"توجهی!"،آن صدا دوباره به او
می گوید."
"بی - ت – وج – جو -هی!"
"گوش نکن! ولش کن!"
"بی خیال باش! تمام!"

شاید ارزش امتحان کردنش را داشته باشد........
گوستاف تمام عصر را روی پله ی جلوی در ورودی آبی رنگ چمپاتمه می زند و فکر می کند.

Als der Abend sich über die Stadt senkt, schlüpft er durch die Hintertür in den Flur, schleicht die Treppe hoch, geht in sein Zimmer und sperrt innen zu.

„Gustav!“, ruft seine Mutter.
Keine Antwort.

„Gustav, was treibst du da oben?“
„Komm, wir wollen zu Abend essen.“

وقتی که غروب می شود، او از در پشتی به راهرو
می پرد و یواشکی از پله ها بالا، به اتاقش می رود و در را قفل می کند.

"گوستاف!"،مادرش صدایش می کند.
جوابی نیست.

"گوستاف، آن بالا چه کار می کنی؟"
"بیا، ما می خواهیم شام بخوریم."

Gustavs Magen knurrt wie ein hungriger Löwe, doch Gustav hat beschlossen, so lange in seinem Zimmer weiter zu denken, bis er weiß, was er tun muss. Aber dann kommt sein Vater und überredet ihn, die Tür aufzusperren.

„Was ist los?“, fragt er.

„Grrrrrrr!“, macht Gustav.

„Ärger?“

„Grrrrrrr!“

Und weil das so gutgetan hat, erzählt er seinen Eltern die ganze Geschichte.

„Oi, oi, oi!“, sagt sein Vater und kratzt sich den Kopf.

„Verdammt!“, sagt seine Mutter.

معده ی گوستاف مانند یک شیر گرسنه قارو قورمی کند، همچنین گوستاف تصمیم گرفته است، تا زمانی که راه حلی را پیدا کند، در اتاقش بماند و فکر کند.
اما پس از آن پدرش می آید و او را قانع
می کند که در را باز کند.

"چه شده است؟" او می پرسد.

"اووووووف!"، گوستاف میگوید.

"عصبانی هستی؟"

"اوووووف!"

و چون کمی آرام می گیرد، همه ی ماجرا را برای پدر و مادرش تعریف می کند.

"اوه، اوه، اوه!"پدرش می گوید و سرش را می خاراند.

"لعنتی!"، مادرش می گوید.

Plötzlich ertönt vor der Tür ein furchterregendes Gebell.
„Ich seh' mal nach, was da los ist!“, sagt Gustav.

Er hat kein bisschen Angst. Er geht einfach zur blauen Vordertür und öffnet sie.

Und dann sieht er ihn!
Den Dürren!
Den Spindeldürren!
Den Großen!
Den Riesengroßen!
Den Furchterregenden!
Den allerfurchterregendsten Hund aller Zeiten.

ناگهان صدای پارس وحشتناکی از جلوی در می آید.
"من می روم ببینم، که چه خبر است!"،گوستاف می گوید.

او هیچ ترسی ندارد.
او به جلوی در آبی رنگ خانه می رود و آن را باز می کند.
و سپس او را می بیند!
لاغر استخوانی را!
لاغر نی قلیان را!
بزرگ را!
خیلی بزرگ را!
وحشتناک را!
وحشتناکترین سگ روزگار را.

Dieser Hund sitzt da. Gustav starrt ihn an. Der Hund starrt zurück.

Gustav sagt: „Guten Tag.“
„Wuff!“, sagt der Hund und beginnt freudig zu wedeln.

„Keine Gefahr!“, ruft Gustav ins Haus, „es ist ein Hund.“
„Komm!“, sagt Gustav.

این سگ در آنجا نشسته است. گوستاف به او خیره می شود. سگ هم به او خیره می شود.

گوستاف می گوید:"روز بخیر."
سگ "واق واق" می کند و با شادی شروع به دم تکان دادن می کند.

"خطری نیست!"، گوستاف به پدر و مادرش می گوید،"او یک سگ است."
"بیا!"، گوستاف می گوید.

Der Hund drängt an Gustav vorbei und marschiert in die Küche.

„Da - da ist ja das Hundchen!“, sagt Gustavs Mutter erschrocken.

Das Hundchen stellt sich auf die Hinterbeine, legt seine Vorderpfoten auf ihre Schultern und schlappt ihr mit der Zunge einmal quer durchs Gesicht.

سگ گوستاف را به جلو هل می دهد و به سمت آشپزخانه رژه می رود.

"آنجا-آنجا یک توله سگ است!" مادر گوستاف وحشت زده می گوید.

توله سگ روی پاهای عقبش می ایستد و پنجه های
جلویی اش را روی شانه ی مادر می گذارد و صورت او را با زبانش لیس می زند.

Der Hund hat Augen so groß wie Ostereier. Und ein Maul so groß wie das eines Zwei-Meter-Hais.

Seine Ohren sind so groß wie Spültücher.

Sein Fell ist zerzaust, und sein Schwanz ist so dünn wie ein Rattenschwanz.

سگ چشمان بزرگی شبیه به تخم مرغ های رنگی دارد.
و یک پوزه ای به بزرگیِ یک کوسه ی دو متری دارد.
گوش هایش مانند دستمال آشپزخانه بزرگ است.
موهایش نامرتب است، و دمش مانند دم موش صحرایی نازک است.

„Wuff!“, macht er, setzt sich und sieht alle freundlich an.

Gustavs Vater streckt vorsichtig eine Hand aus und streicht ihm über den Kopf.
Der Hund beginnt vor Freude zu zittern.
Gustavs Mutter starrt ihn an.

Gustav schwebt auf der siebten Wolke.
Diesen Hund wird er nie wieder fortlassen!

„Er ist so dünn!“, sagt Gustavs Mutter, „sicher hat er Hunger.“

„Wuff!“, sagt der Hund.

او "واق واق"، می کند، می نشیند و همه را دوستانه نگاه می کند.

پدر گوستاف دستش را با احتیاط روی سر سگ می گذارد و اورا نوازش می کند.

سگ از خوشحالی شروع به لرزیدن می کند.
مادر گوستاف به او خیره می شود.

گوستاف از خوشحالی روی هفت آسمان است.
او هرگز این سگ را رها نخواهد کرد!

"او خیلی لاغر است!"،مادر گوستاف می گوید،."حتما گرسنه است."
"واق واق!"، سگ صدا می کند.

Gustav gibt ihm sein Abendessen: einen Teller Spaghetti mit Hackfleisch. Der Hund macht einen Happs und der Teller ist leer.

Der Hund hat sich eng an ihn gedrängt und strahlt ihn mit seinen riesigen Augen an.

گوستاف شامش را به او می دهد. یک بشقاب ماکارونی با گوشت چرخ کرده.
سگ در یک چشم بهم زدن همه ی بشقاب را خالی می کند.

سگ خود را به گوستاف می چسباند و با چشمان بسیار بزرگی که می درخشد، او را نگاه می کند.

Klar, dass der Hund in Gustavs Zimmer schläft. Klar, dass Gustav ihm am Abend alles von sich erzählt. Klar, dass Gustav ihm einen Namen gibt.

Er nennt ihn Dünner!
Der Hund findet das gut.

Wenn Gustav `Dünner´ ruft, wedelt er.
Wenn Gustav `Dünner, mach Platz!´ sagt,
setzt er sich.
Wenn Gustav `Dünner, mach Hübsch!´ sagt, macht er Hübsch.

واضح هست، که سگ در اتاق گوستاف می خوابد. واضح است، که گوستاف در شب، همه چیز را در باره ی خودش برای او تعریف می کند.
واضح هست، که گوستاف یک اسمی را برایش انتخاب می کند.

او اسمش را استخوانی می گذارد.
سگ از این اسم خوشش می آید.

وقتی که گوستاف صدایش می کند "استخوانی"، او دمش را تکان می دهد.
وقتی که گوستاف می گوید"استخوانی بشین!" او می نشیند.
وقتی گوستاف می گوید"استخوانی پنجه بده!" او پنجه می دهد.

Als Gustav sich am Morgen für die Schule fertig macht, will Dünner unbedingt mit.

„Das geht nicht!“, sagt Gustav. Dünner knurrt.
„Wirklich!“, sagt Gustav. Dünner zeigt sein gefährliches Gebiss.

„Du musst hierbleiben!“, sagt Gustav, „ich bin doch schon bald wieder da.“ Dünners Nackenhaar sträubt sich. Gustav bleibt nichts anderes übrig: Er bindet Dünner an seinem Bettpfosten an.

Dünner jault, als Gustav geht.

وقتی گوستاف صبح برای مدرسه رفتن آماده می شود، استخوانی می خواهد هرطور که شده با او برود.

"نمی شود!"،گوستاف می گوید. استخوانی غر می زند.

"واقعا نمی شود!" گوستاف می گوید.
استخوانی دندان های خطرناکش را به او نشان می دهد.
"تو باید اینجا بمانی!" گوستاف می گوید، "من بزودی دوباره بر می گردم."
موهای گردن استخوانی از خشم سیخ می شود.
گوستاف راه دیگری ندارد: او استخوانی را به پایه های تختش می بندد.

استخوانی زوزه می کشد، وقتی که گوستاف می رود.

In der Schule ist alles wie immer.

„Wackelbauch!“ – „Klimperschwein!“
„Alles muss versteckt sein!“, rufen die Kinder.

Gustav probiert aus, was er sich vorgenommen hat: Er hört gar nicht hin. Er tut so, als ginge ihn das überhaupt nichts an.

Einfach ist das nicht.

Aber in der großen Pause funktioniert das Weghören schon besser.

در مدرسه همه چیز مانند همیشه است.
"شَله!"
"خوکوله! "
"همه چی باید قایم شه !"، بچه ها میگویند.

گوستاف سعی می کند، آنچه را که تصمیم گرفته است، انجام دهد: او به آنها
بی توجهی می کند. او طوری رفتار میکند ،.که اصلا به او هیچ ربطی ندارد.

این کار ساده ای نیست.

اما در زنگ تفریح طولانی بی اعتنایی به آنها برایش آسانتر می باشد.

Als Hans Lange gerade `Wackelbauch´ ruft, rast ein Schatten so grau wie die Morgendämmerung über den Schulhof und bleibt vor Hans stehen.

Der Schatten knurrt.
Hans Lange wird bleich.
Sein Gesicht ist ganz lang jetzt.
Der Schatten zeigt seine gefährlichen Zähne.
Hans Lange erstarrt.

Gustav hat den Schatten erkannt.
„Dünner, mach Platz!“, ruft er.
Hans Lange setzt sich.
„Nein, doch nicht du!“, ruft Gustav.

وقتی که هانس لَنگه او را چاقاله صدا میکند، ناگهان یک سایه ی خاکستری مانند سپیده ی صبحگاهی روی مدرسه را
فرا می گیرد و جلوی هانس می ایستد.

سایه غرش می کند.
هانس لنگه از ترس رنگش می پرد.
از تعجب دهانش باز می ماند.
آن سایه دندان های خطرناکش را نشان
می دهد.
هانس لنگه هاج و واج می ماند.

گوستاف آن سایه را شناخت. "بشین استخوانی!" او می گوید.
هانس لنگه می نشیند. "نه، به تو که نگفتم!"،گوستاف می گوید.

Hans Lange hockt auf dem Schulhof.
Dünner sitzt neben ihm.

Gustav kommt.
„Dünner!“, sagt er, „wo kommst du denn her?“

Dünner bibbert vor Freude und reibt seine kühle Hundeschnauze an Gustavs Nase.

Hans Lange steht vorsichtig auf.
„Ist das deiner, Gustav?“, fragt er.
`Hab´ ich richtig gehört?´, denkt Gustav.
`Hat er Gustav gesagt?´

هانس لنگه در حیاط مدرسه چمباتمه می زند.
استخوانی کنارش می نشیند.
گوستاف می آید.
"استخوانی!"،او می گوید: "از کجا
می آیی؟"

استخوانی از خوشحالی می لرزد و پوزه ی سردش را روی بینی گوستاف می مالد. هانس لنگه با احتیاط بلند می شود.

"این سگ تو است، گوستاف ؟" او
می پرسد.
گوستاف فکر می کند، آیا درست شنیدم؟ او به من گفت گوستاف؟

„Ist das dein Hund?“, wiederholt Hans.

„Nein!“, sagt Gustav, „jaaaa! Ich - ich - äh - ich weiß noch nicht!“

„Ja, was denn nun, Klimperschwein?“

Hans hat noch nicht zu Ende gesprochen, als Dünner ihm schon wieder die Zähne zeigt.
Und nicht nur das.

Dünner greift sich Hans Hosenbein und zerrt einmal kräftig daran.
So kräftig, dass Hans auf den Hintern fällt.

"آیا این سگ مال تو است؟"، هانس تکرار می کند.

گوستاف می گوید، "نه"، "آ آآآره! من-من- من هنوز نمیدانم!"

"خب پس چی، خوکوله؟"

هانس هنوز حرفش را تا آخرتمام نکرده است،که استخوانی دوباره دندان هایش را به او نشان می دهد.
و نه فقط آنرا نشان می دهد.

استخوانی پاچه ی شلوار هانس را می گیرد و یکباره سخت می کشد.
بقدری محکم، که هانس از پشت می افتد.

„Guter Hund!“, sagt Hans flehend, „braver Hund!“
„Dünner, komm lass ihn!“, sagt Gustav.

Die Pause ist vorüber.
Dünner hockt am Schultor und wartet.
Gustav hat ihm das gesagt.

In Gustavs Klasse dreht sich alles um Dünner.
Wo er herkommt! will man wissen.
Wie er heißt? Wie alt er ist?
Und ob er Menschen frisst undsoweiter...

„Ja“, sagt Gustav, „er kann Menschen fressen.“
„Klimperschwein hat einen Menschenfresser!“

"سگ خوب!" هانس با التماس می گوید،
"سگ حرف گوش کن!"
"استخوانی ولش کن!"،گوستاف می گوید.
زنگ تفریح تمام می شود.

استخوانی در حیاط چمباتمه می زند و منتظر می ماند.
همان طوریکه گوستاف به او گفته بود.

در کلاس گوستاف همه در باره ی استخوانی صحبت می کنند. او از کجا می آید! همه می خواهند بدانند. نامش چیست. چند سالش است. و آیا آدم ها را می خورد و سوالات دیگر........

"بله"،گوستاف می گوید،"او می تواند آدم ها را بخورد."
"خوکوله یک آدم خوار دارد!"

Im gleichen Augenblick ertönt von fern ein so wildes Gebell, dass alle erstarren.

„Tja!“, sagt Gustav, „Dünner hat was dagegen, wenn ihr mich Klimperschwein nennt!“

„Aber das ist doch nur Spaß!“, sagen alle.

„Schöner Spaß“, sagt Gustav, „ich kann nicht drüber lachen!“

در همان لحظه یک صدای پارس وحشتناکی از دور شنیده می شود، که همه هاج و واج می مانند.

"آآها!"، گوستاف می گوید، " استخوانی عکس العمل نشان می دهد، وقتی که شماها به من خوکوله می گویید!"
"اما آن فقط یک شوخی است!"،
همه می گویند.
گوستاف می گوید، "شوخیه با مزه ای"، "اما من نمیتوانم به این شوخی بخندم!"

Die Schule ist aus.
Dünner begrüßt Gustav.
Der dünne Rattenschwanz peitscht hin und her.
Die großen Augen leuchten vor Freude.

„Komm!“, sagt Gustav, „nach Hause.“

Die Kinder schauen ihnen nach.
So einen Hund, den hätten sie auch gern.

مدرسه تعطیل می شود.
استخوانی به گوستاف سلام می کند.
استخوانی دم موشی اش را اینور و آنور
تکان می دهد.
چشمان بزرگش از شادی می درخشد.
"بیا!" گوستاف می گوید،"به خانه برویم."
بچه ها از پشت سر به آنها نگاه می کنند.
یک همچنین سگی را ، کاشکی آنها هم
می داشتند.

Ende

پایان

Gehe zu: