

Moritz malt ein Strichmännchen

von Achim Bröger

موریتز یک آدمک نقاشی می کند.

از اخیم بروگر

Illustration: Julius Thesing
Sprecher Deutsch: Stephan Niemand
Übersetzer und Sprecherin Persisch: Mehrnaz Hadipour
© Mulingula e.V., lizensiert unter CC BY-NC-ND 4.0

Moritz malt ein Strichmännchen.

Seine Mutter findet das langweilig und fragt: „Fällt dir nichts anderes ein?“

موریتز یک آدمک نقاشی می کند.
مادرش آن شکل را بی معنی می داند و می پرسد: "چیز دیگری به ذهنت نمی رسد ؟"

„Wieso denn? Strichmännchen sind ganz toll“, meint Moritz.

Weil ihm das Strichmännchen gefällt, malt er ihm eine Sprechblase.
In der steht: „Ich bin nicht langweilig.
Ich bin sogar besonders schön.“

Noch schöner wäre natürlich, wenn es richtig lebendig sein könnte, überlegt Moritz. Dazu murmelt er: „Es soll lebendig sein.“

"چرا نه؟ آدمک ها خیلی عالی هستند" موریتز اینطور فکر میکند.
چونکه از آدمک نقاشی شده خوشش می آید، برایش یک حباب گفتگو نقاشی می کند.
در آن نوشته شده: "من بی معنی نیستم.
من حتی بطور خاصی زیبا هستم."
خیلی بهتر می شد، اگر او میتوانست واقعا زنده باشد، موریتز فکر میکند. او در ادامه زیر لب زمزمه می کند:" آن آدمک باید موجودی جاندار باشد."

Daher wundert er sich auch gar nicht, als er aus dem Bild ein Geräusch hört.
Wie der Husten eines Strichmännchens klingt es.

Jedenfalls stellt sich Moritz vor, dass Strichmännchenhusten so klingen müsste.

Ein bisschen raschlig und leise,
irgendwie nach Papier.

Und weil das Männchen hustet, malt ihm Moritz einen Schal um den Hals.

„Warum hustest du nur und sprichst nicht?“

بنابراین او هیچ تعجب نمی کند، وقتی که از داخل عکس یک صدایی را می شنود.
آن صدا شبیه به سرفه ی یک آدمک چوبی است.

به هر حال موریتز تصور می کند، که سرفه ی آدمک باید اینطوری باشد .

یک کمی خش خشی و آرام، شبیه به صدای کاغذ.

و وقتی که آدمک سرفه می کند، موریتز یک شال گردن برایش نقاشی می کند.
چرا تو فقط سرفه می کنی، اما حرف نمی زنی ؟"

Zwei vorwurfsvolle Punktaugen sehen ihm aus dem Bild entgegen.

Und eine Strichhand zeigt auf einen Strichmund. Ein winziger Strich ist das.

Mit dem kann man nicht reden, höchstens ein bisschen husten.

„Tut mir leid“, entschuldigt sich Moritz.
„Ich mal dir sofort einen passenden Mund.“

Gleich darauf hat das Strichmännchen einen sehr großen, sehr schwungvollen Mund.

„Endlich kann ich reden“, sagt es mit lauter Stimme und spuckt die Sprechblase weg.

دو چشم نقطه مانند پرسرزنش از داخل عکس به او خیره می شود.

و یک دست خطی دهان خطی را اشاره می کند.

آن یک خط بسیار کوچکی است.

با آن دهان که نمی شود حرف زد، حداکثر می توان با آن کمی سرفه کرد.

"متاسفم"، موریتز از او معذرت می خواهد. "من خیلی زود برای تو یک دهان مناسب می کشم."

حالا آدمک یک دهان بسیار بزرگ و منحنی دارد، دهانی مدام در حال حرکت.

"بالاخره می توانم حرف بزنم"، آدمک با صدای بلندی

می گوید و حباب گفتگو را با تف دور می اندازد.

Dann nimmt es den Schal ab, springt aus dem Bild und will wissen: „Bin ich wirklich schön genug?“

„Mhh“, murmelt Moritz unsicher.

Das Männchen steht nämlich ein wenig wackelig und ziemlich dünn vor ihm auf dem Tisch.

Moritz holt einen Taschenspiegel.

Als er mit dem Spiegel zurückkommt, stolziert das Strichmännchen groß wie ein Bleistift über den Tisch.

سپس آدمک شالش را در می آورد، از عکس بیرون
می پرد و می خواهد بداند: "آیا من واقعا به اندازه کافی زیبا هستم؟"
"م "، موریتز با تردید زمزمه می کند.
آدمک کمی لرزان و نسبتا لاغر جلوی او روی میز ایستاده است.
موریتز یک اینه ی جیبی می آورد.
وقتی او با آینه برمی گردد، آدمک قدرتمند مانند یک مداد روی میز رژه می رود

Es probiert seine Beine aus und schlenkert mit den Armen.

Eigentlich humpelt es ziemlich, muss Moritz zugeben.

Deswegen verlangt es auch: „Jetzt malst du erstmal mein linkes und mein rechtes Bein gleich lang.

Dazu schön kräftig, damit ich schnell laufen kann.

Und dann möchte ich an jeder Hand fünf Finger, nicht links vier und rechts sechs.“

Das klingt alles sehr laut und ziemlich unfreundlich.

او پاهایش را امتحان می کند و دستانش را می چرخاند.

او در واقع کمی می لنگد، موریتز باید آنرا باور کند.

به همین دلیل آدمک از او می خواهد :"حالا تو اول پای چپ و راست مرا بطور مساوی نقاشی کن.

طوری قوی نقاشی کن، که با آنها بتوانم تند راه بروم.

و سپس من می خواهم که در هر کدام از دستانم پنج انگشت داشته باشند، نه اینکه دست چپ چهار و دست راست شش انگشت ."

صدایش بلند و کمی غیردوستانه به نظر می رسد.

Sofort malt Moritz jetzt alles so, wie es das Strichmännchen haben möchte.

Als sich das Strichmännchen im Spiegel sieht, schimpft es schon wieder: „Was hast du mir denn da für einen Bollerkopf gemalt?

Ich will schön sein, richtig schön, das schönste Strichmännchen überhaupt.“

موریتز بلافاصله همه چیز را همان طوریکه آدمک می خواهد، نقاشی می کند.

وقتی که آدمک خودش را در اینه می بیند، دوباره فریاد می کشد :" چرا مرا اینقدر کله گنده کشیده ای ؟

من می خواهم زیبا باشم، خیلی زیبا، در واقع زیباترین آدمکی که وجود دارد."

„Dann bleib liegen“, sagt Moritz, „ich will dich so schön malen, wie ich nur kann.“

Er malt und malt.

Vor Anstrengung hat er einen roten Kopf.

Das Männchen wird wirklich immer schöner.

Er freut sich, und er hofft sogar, dass ihn das Strichmännchen lobt. Wenigstens ein bisschen.

موریتز می گوید، "پس بی حرکت باش ،" من می خواهم تو را تا آنجایی که می توانم، زیبا نقاشی کنم.

او همچنان به نقاشی کردن ادامه می دهد.
او از تلاش کردن زیاد سرش داغ می شود.
آدمک هربار واقعا زیباتر می شود.
او خوشحال می شود، و حتی امیدوار است که آدمک او را تشویق کند.
حداقل کمی تشویق.

Aber das denkt nicht daran.
„Weiß nicht, ob ich schön genug bin“, nörgelt es.

„Warum hast du was an und ich nicht?
So nackt laufe ich nicht mehr herum.
Mal mir einen Anzug.“

Vielleicht friert es, denkt Moritz.
Es hat vorhin gehustet.

Also malt er einen Anzug.

„Das passende Hemd dazu!“ wird ihm befohlen. „Und Schuhe, Strümpfe, einen Hut. Mal alles, was man als Herr braucht.“

Schließlich hat Moritz auch das geschafft.

اما آدمک اینطور فکر نمی کند. غُر می زند،
" من نمی دانم، آیا به اندازه کافی زیبا هستم"،

"چرا تو لباس داری و من ندارم؟
من اینطور لخت جایی نمی روم. برایم یک لباس نقاشی کن."
شاید یخ بزند، موریتز فکر می کند.

آدمک کمی قبل سرفه کرد.

سپس او یک دست لباس برایش نقاشی می کند.

"یک پیراهن مناسب هم نقاشی کن! به او دستور داده می شود.

و یک کفش، جوراب، یک کلاه. همه ی چیزهایی را که یک آقا لازم دارد، نقاشی کن."

در آخر موریتز موفق شد آنها را انجام دهد.

Einigermaßen zufrieden dreht sich das Strichmännchen vor dem Spiegel hin und her und verlangt: „Stell mich auf den Teppich.“

Moritz beobachtet den bleistiftgroßen Herrn, der da unten herumstolziert.

Der sieht gar nicht mehr wie ein Strichmännchen aus.

آدمک با کمی رضایت در جلوی آیینه به این طرف و آن طرف چرخی می زند و تقاضا
می کند:" مرا بیرون از عکس در روی زمین بگذار."

موریتز به آقایی که به بزرگی یک مداد، در پایین در حال رژه رفتن بود، توجه می کرد.

او دیگر شبیه به یک آدمک چوبی به نظر نمی آید.

Hab´ alles gemalt, wie er das wollte, denkt Moritz zufrieden.

Da ruft es von unten: „Schön bin ich, kräftig bin ich und schnell genug auch. Jetzt habe ich Zeit für andere Dinge. Mach mir was zu essen. Gänsebraten will ich.“

Eigentlich ist das klar, denkt der kleine Moritz. Lebendige Strichmänner brauchen was zu essen. Leider kann Moritz nicht mal ein Suppenhuhn malen.

همه چیز را نقاشی کردم، همان طوریکه آدمک می خواست، موریتز با رضایت فکر می کند.

آدمک از پایین صدا می زند:" من حالا زیبا هستم، من قوی هستم و به اندازه ی کافی هم خیلی سریع هستم. حالا برای چیزهای دیگر وقت دارم. برایم یک غذایی برای خوردن درست کن. من غاز سرخ شده می خواهم."

موریتز کوچولو فکر می کند، این خیلی واضح است. آدمک های زنده احتیاج به خوردن دارند. متاسفانه موریتز حتی نمی تواند یک سوپ مرغ را نقاشی کند.

Gänsebraten schafft er erst recht nicht.

„Eine Banane könnte ich dir malen“, bietet Moritz an.

„Muss ich eben Banane essen“, stöhnt es.

Moritz überreicht das gelbe Ding.

Der kleine Herr beißt hinein und schreit los: „Die ist ja nicht reif!
Wehe, du machst so was noch mal!

او غاز سرخ شده را که اصلا نمی تواند.
"یک موز را میتوانم برایت نقاشی کنم" موریتز به او پیشنهاد می کند.
"حالا مجبورم که موز بخورم"، او غُرغُر می کند.
موریتز چیز زردی را تحویلش می دهد.
مرد کوچک آنرا گاز می زند و فریاد می زند:" اینکه رسیده نیست!
وای به حالت اگر دوباره چنین کاری بکنی!

So … und jetzt will ich Milch,
eine reife Banane und Äpfel.

Einen großen roten Pudding wirst du ja wohl schaffen.

Bratwürste sind auch leicht zu malen.

Dazu eine Bockwurst, Schokolade und Schinken.“

Moritz malt und malt ohne aufzusehen.

„Schneller!“ wird er angefeuert, „das möchte ich größer, das auch.

Das ist nicht schön genug“, hört er.

„Noch eine Bratwurst.
Die war sehr gut, aber bitte mit Senf.“

خوب .....و حالا من شیر می خواهم، یک موز و سیب های رسیده.

و همچنین یک ظرف بزرگ پودینگ قرمز را هم میتوانی بکشی .

سوسیس سرخ شده را هم میتوان آسان کشید.

به آن یک سوسیس آب پز، شکلات و کالباس هم اضافه کن.

موریتز بدون آنکه سرش را بلند کند، به نقاشی کردنش ادامه می دهد.

"سریع تر!" او فعال می شود،"
من آنرا بزرگتر می خواهم، آنرا هم.
آن به اندازه کافی زیبا نیست،" موریتز می شنود.

"یک سوسیس دیگر.
این یکی خوب بود، اما لطفا با سس خردل."

„Ich will Möbel“, sagt der kleine Herr jetzt.

Und Moritz malt ein ganzes Zimmer voller Möbel. Das Männchen stolziert auf dem Blatt herum und gibt Anweisungen.

„Diesen Stuhl etwas bequemer. Hier malst du einen Tisch hin.“

"من یک مبل می خواهم،" مرد کوچک می گوید و موریتز یک اتاق مبلمان شده را نقاشی می کند.

مرد کوچک روی کاغذ رژه می رود و دستورهایی می دهد.

"این صندلی را کمی راحت تر بکش. اینجا یک میز را نقاشی کن."

So gut er kann, malt Moritz das alles.

„Na ja“, meint das Männchen dazu, „man muss mit dem zufrieden sein, was man so bekommt.“

Dann setzt es sich zur Probe auf den Stuhl und legt sich ins Bett.

„Ich wünsch mir ein passendes Haus zu den Möbeln.“

موریتز تا جایی که می تواند آنرا نقاشی می کند.

"خوب "، "آدم باید از چیزی که بدست می آورد، راضی باشد، مرد کوچک می گوید."
سپس او برای امتحان روی صندلی می نشیند و روی تخت دراز می کشد.
"من آرزو می کنم یک خانه ای مناسب برای این مبلمان داشته باشم."

„So ein großes Stück Papier habe ich nicht“, sagt Moritz.

„Dann kleb zwei Blätter aneinander“, hört er.

Moritz klebt und malt, obwohl er immer weniger Lust hat, etwas für diesen komischen kleinen Herrn zu tun.

Als das Haus fast fertig ist, beschwert der sich schon wieder.

Und weil sich Moritz darüber ärgert, lässt er einfach ein Teil vom Dach offen.

Auch die Sonne, die er schon fertig hat, übermalt er.
Dafür malt er Regenwolken.

Der kleine Herr stolziert herum und merkt gar nichts davon.

موریتز می گوید، "من کاغذی به این بزرگی ندارم".

"پس دو ورقه را بهم بچسبان،" موریتز اطاعت
می کند .

موریتز آنها را می چسباند و نقاشی می کشد، اگرچه
کم کم علاقه اش برای کشیدن این مرد کوچک مضحک، کمتر می شود.

همینکه خانه تمام میشود، آدمک دوباره شروع به شکایت
می کند.

و چونکه موریتز از او عصبانی می شود ، یک تکه از سقف خانه را باز می گذارد.

هم چنین روی خورشیدی، که قبلا کشیده بود را با رنگ
می پوشاند.

و به جای آن ابرهای پُرباران را نقاشی می کند.

مرد کوچک به اطراف می چرخد و اصلا متوجه چیزی
نمی شود.

„Endlich ist mein Haus fertig. Wird ja auch Zeit“, sagt er.

Dann öffnet er die Tür und ist verschwunden.

Schnell pinselt Moritz Regen auf das Blatt.

"بالاخره خانه ی من درست شد. حالا دیگر وقتش رسیده است"، او می گوید.

سپس او در را باز می کند و به داخل می رود.

موریتز با قلم مو باران را روی ورقه نقاشی می کند.

Gleich darauf rennt der kleine Herr aus dem Haus. „Schlamperei!“ schimpft er.

„Da regnet es durchs Dach. Mal es dicht!“

„Mach ich nicht“, sagt Moritz da zum ersten Mal.

„Sofort machst du das!“ befiehlt der kleine Herr.

Moritz schüttelt den Kopf und sagt jetzt:
„Ich tue gar nichts mehr für dich, wenn du nicht freundlicher wirst.“

Jammernd und zeternd steht das Strichmännchen da.

Dann rennt es in sein Haus und wirft die Tür hinter sich zu.

در همین هنگام مرد کوچک از خانه بیرون می دود.

"بی دقت!" او فریاد می زند.

"از سقف باران می بارد. آن سوراخ را نقاشی کن.!"

"من اینکار را نمی کنم"، موریتز برای اولین بار می گوید.

"سریع آن را انجام بده!" مرد کوچک دستور می دهد.

موریتز سرش را تکان می دهد و حالا می گوید:" من دیگر برای تو کاری نمی کنم، اگر مهربان تر نباشی."

آدمک در آنجا ایستاده فریاد می کشد و شکایت می کند.

سپس به داخل خانه می دود و در را پشت سرش می بندد.

„Ich hab dich so gut gemalt, wie ich das kann“, sagt der kleine Moritz.
„Besser schaffe ich es nicht.“

Aber aus dem Haus hört er nur empörtes Heulen.

Und weil das Moritz ärgert, malt er noch mehr Regen auf das Blatt.

Aufgeweicht und zerlaufen kommt der kleine Herr aus dem Haus.

"من تا جایی که می توانستم، تو را خوب نقاشی کردم،" موریتز کوچک می گوید.

"بهتر از این نمی توانم."

اما او فقط صدای فریاد خشمگین را از خانه می شنود.

و چونکه صدای او موریتز را بیشترعصبانی می کند، او باران بیشتری را روی ورقه نقاشی می کند

مرد کوچک آب شده و وارفته از خانه بیرون می آید.

„Mach mir was zu essen.
Was Warmes zu trinken will ich auch.
Und vor allem malst du mir ein ordentliches Dach.“

Irgendwie hat Moritz Mitleid mit dem Strichmännchen.

Es steht so jämmerlich da.

Deswegen fängt er wieder mit dem Malen an.

„Schneller! Schneller!“ hört er.
„Mal bunter, mal schöner!“ ruft es.

" چیزی برای خوردن را برایم نقاشی کن.
من غذای گرم و نوشیدنی می خواهم.
ومهم تر از همه یک سقف درست و حسابی را نقاشی کن."
یک جوری موریتز با آدمک حس همدردی دارد.
آدمک خیلی بدبخت به نظر می رسد.
به همین خاطر او دوباره شروع به نقاشی کشیدن می کند.
"سریع تر! سریع تر!" او می شنود.
"رنگی بکش، زیباتر بکش!" آدمک داد می زند.

Da stößt der kleine Moritz vor lauter Hast den Wassertopf um.

Wasser läuft über das Papier. Farben zerfließen, alles weicht auf.
Die Farben fließen ineinander.

Das Haus, die Möbel, der Garten, alles ist ein großer Farbfleck.

موریتز از شدت عجله و فشار ظرف آب را می اندازد.

آب روی کاغذ می ریزد. رنگها آب می شوند، همه نرم
می شوند.

رنگها با هم قاطی می شوند.
خانه، مبل ها، باغ، همه یک تکه ی بزرگ رنگ است.

Moritz zerknüllt sein Bild und wirft es in den Papierkorb. Eigentlich ist er froh, dass das Strichmännchen verschwunden ist.

Als er zu seiner Mutter in die Küche geht, fragt sie: „Wie geht´s deinem Strichmännchen?“

„Nicht so gut“, antwortet er und erzählt, wie das Strichmännchen war und wo es jetzt ist.

موریتز آن ورقه نقاشی را مچاله می کند و در سطل اشغال می اندازد.
در واقع او خوشحال است که آدمک گم شده است.

وقتی او به طرف مادرش درآشپزخانه می رود، مادرش از او می پرسد: "حال آدمکت چطور است؟"

"زیاد خوب نیست "، او پاسخ می دهد و تعریف می کند که آدمک چگونه بود و حالا کجا است.

Ende

پایان

Gehe zu: